Europa: safe haven voor anti-Turkse terroristen (II)

In het vorige artikel had ik het over de Armeense terrorisme in de 1890’s. En de hulp die ze genoten van Europa in het bedrijven van hun misdaden.

Toen Armeense genocide-terroristen weer hun opwachting maakten in de jaren ’70, was Europa haar favoriete huurmoordenaarsclub* natuurlijk niet vergeten.

* Huurmoordenaars van Europa omdat die haar eigen handen niet vuil wil maken maar anderen de klus laten klaren.

Asala en de JCAG kregen vrije baan en konden in alle rust Turken en andere onschuldigen ombrengen. En als ze überhaupt opgepakt werden, dan wisten ze dat ze mild bestraft zouden worden.

De mentaliteit die schuil gaat achter deze Armeense moordenaars wordt in Europa nog altijd gekoesterd: hun corrupte van binnen totaal verrotte universiteiten lenen zich voor het verkondigen van de Armeense (haat)propaganda uit 1915.

(Voor een totaalbeeld van deze Armeense genocide-terrorisme kan de lezer hier terecht: Moorden in naam van een Armeense genocide: Index)

Tenslotte hielden de Armeense moordenaars op met hun praktijken. Zeer waarschijnlijk omdat de Turkse geheime dienst MIT opdracht kreeg om hun scalpen op te eisen.

Voor Europa was dit een domper. Ze verloren een instrument om de Turkse natie via hun Armeense huurlingen te bestoken. Daarom vond er in 1984 iets frappants plaats. 

- lees verder - 

Moorden in naam van een Armeense genocide (Lissabon 1983)

De bloeddorst van Armeense terroristen was na de moordpartijen in Brussel en Parijs/D’Orly nog altijd niet gestild.

In die bloedige maand juli van 1983 ondernamen ze nog een terreuraanslag. Voor de tweede keer vielen ze de Turkse ambassade in Lissabon aan. Hun doel was om de Turkse ambassadeur te pakken. Dat mislukte omdat de beveiliging dat voorkwam. Daarbij werd één van de aanvallers gedood. De Armeense terroristen gijzelden daarop de diplomatieke zaakgelastigde Yurtsev Mihçioğlu en zijn gezin. 

De Europese justitie kreeg geen gelegenheid om de Armeense terroristen* op een coulante behandeling te onthalen zoals bij vele Armeense genocide-terroristen.

* Van de vijf daders zijn namen bekend: Vatche Daghlian, Sedrak Ajemian (Setrak Adjemian), Simon Yahneyan (Yahniyan/Yaheneian), Sarkis Aprahamian (Abrahamian) en Ara Kerjelian (Kuhrjulian) .

Toen namelijk de Portugese anti-terreureenheid de ambassade omsingelde en binnenviel, zonk de terroristen de moed in de schoenen en bliezen ze zichzelf op.

Anti-terreureenheden bezig met ontzetten van de Turkse ambassade.

Bij hun zelfmoord verwondden ze Cahide Mihçioğlu, de echtgenote van Yurtsev. Onderweg naar het ziekenhuis overleed ze aan haar zware verwondingen. 

De JCAG/ARA (dekmantel van Dashnak-ARF) eiste de aanslag op. Het was dus geen verrassing dat ze bij een herdenking in een Armeense kerk (!) in 2008, geleid door aartsbisschop Mardirossian, massaal hun opwachting maakten om deze losers te gedenken. 

(Je ziet dus dat zelfs hun geestelijken geen onderscheid lukt te maken tussen goed en kwaad en herdenkingsdiensten houden voor zielloze moordenaars. Dit kun je verwachten bij een natie die medailles uitbrengt om hun nazi-hielelikkers te gedenken)

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

Europa: safe haven voor anti-Turkse terroristen

Europa heeft een traditie van supporten van anti-Turkse terroristen. Terroristen die op Turks grondgebied moord en verderf ontketenen. In deze analyse wil ik er meer over vertellen.
De reden dat ik dit doe is omdat het raakvlakken heeft met de hier vaak besproken Armeense genocide-terrorisme.

(Het steunen van terroristen tegen Turkse belangen is dus een onderdeel van de Duizendjarige Oorlog) 

In het verleden werden Armenen door Europa gesteund bij hun misdaden tegen de Turkse natie. Tegenwoordig kunnen de Koerdische extremisten van de PKK rekenen op onderdak en support. Net als de DHKP/C, een andere extreemlinkse terreurgroepering die in Turkije huishoudt. 

Wat verder terug in de tijd, voor de 1890’s, konden Grieken en Bulgaren op gretige hulp vanuit Europa rekenen in hun terreur tegen de Turken. Omdat deze weblog over de Armeense kwestie gaat, zal ik me beperken tot de Armeense terrorisme. Daar de Europese support aan de PKK en de DHKP/C nog altijd actueel is, neem ik die groepen ook mee in de analyse.

Armenen hadden behalve in de 1970’s en 1980’s ook daarvoor terreur bedreven.

Eind 19^e eeuw kregen Armeense terroristen van de Hunchaks of de Dashnaks volop steun van Europa. Behalve met propaganda hielpen Europeanen de Armenen ook met het afdwingen van vrijgeleides. Wanneer Armeense terroristen bijvoorbeeld misdaden hadden gepleegd, schoot Europa ze te hulp om aan de Ottomaanse justitie te ontsnappen.

Zoals bijvoorbeeld de organisatoren van de opstand van Zeitoen in oktober 1895. De massale opstand van de Armenen leidde tot de gevangenname van 600 Ottomaanse soldaten. Op enkele na werden ze allemaal omgebracht in een gigantisch bloedbad. De organisatoren kregen onder druk van Europa vrijgeleides en werden door Frankrijk opgevangen.

Een ander voorbeeld is hoe het afliep met de terroristen van de gijzeling van de Ottomaanse Bank op 26 augustus 1896. Bij hun actie gijzelden ze iedereen in de bank waarbij ze ruim 10 mensen ombrachten. Hun eisen zoals het afdragen van de Ottomaanse controle over Oost-Anatolië werd niet ingewilligd. Ze zaten als ratten in de val, maar niet voor lang. Europa reikte ze de helpende hand. De moordenaars kregen vrijgeleide naar Europa, ze mochten zelfs de wapens houden waarmee ze onschuldigen hadden vermoord. 

Eerst kregen ze gelegenheid om bij te komen op het privéjacht van de Britse CEO van de bank. Erna bracht een Frans schip ze naar Marseille, waar eerder de moordenaars van Zeitoen onderdak hadden gekregen.

(De naïeve Turken zouden later enkele terroristen van de aanval op Ottomaanse Bank toestaan om Ottomaans parlementslid te worden. Zware vergissing: één ervan (Karekin Pastermadjian aka Armen Garo) zou in WO1 met een hele Ottomaanse Armeens regiment overlopen naar de Russische vijand.)

    

- lees verder in deel II -