De Frans Armeense Stalinwet - IV (slot)

(vervolg van deel III)

Nadat het Lagerhuis en de Senaat het wetsvoorstel hadden goedgekeurd, was alleen nog de handtekening van Sarkozy nodig om de wet in werking te laten treden.

Er is in Frankrijk desondanks een route die een wetsvoorstel kan torpederen.

Dat is wanneer 60 of meer leden van het Lagerhuis óf de Senaat tegen een aangenomen wet bezwaar indienen bij het Constitutionele Raad  (het hoogste juridische orgaan in Frankrijk, zoals in Nederland de Hoge Raad). Het Constitutionele Raad kan dan alsnog besluiten om de wet als ongrondwettig te bestempelen. Dan wordt de wet verworpen.

Daar er 86 senatoren in de tweede stemming in de Senaat tegen hadden gestemd, ging Turkije bij hen lobbyen om dit wetsvoorstel bij het Constitutionele Raad aan te kaarten. De voorstanders van het wetsvoorstel lobbyden overigens ook volop. Tenslotte waren er 77 senatoren (en 65 van het Lagerhuis) die een petitie indienden waarna het Constitutionele Raad zich over het wetsvoorstel boog.

Het Constitutionele Raad stelde op 28 februari 2012 dat het wetsvoorstel ongrondwettig was. Het was in strijd met de vrijheid van meningsuiting was haar oordeel.

Sarkozy beloofde erna zich te willen inzetten om een aangepaste wet er doorheen te krijgen. Zijn tegenstander in de presidentsverkiezingen Hollande sloot zich bij hem aan.

Hun pogingen zijn in feite tevergeefs. Zelfs als Frankrijk in de toekomst een dergelijke wet zou aannemen, is er grote kans dat het in strijd is met Europese wetten. Turken en andere critici kunnen namelijk naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) stappen om het aan te vechten.

Het EHRM heeft vaker een oordeel geveld over wetten waarin het bekritiseren van genociden strafbaar was gesteld. Zij heeft daarbij bepaald dat de vrijheid van meningsuiting beperkingen kent indien het gaat om historisch vastgestelde feiten. De Holocaust is een voorbeeld van zo’n historisch vastgestelde feit, maar ook andere genociden die door internationale tribunalen zijn vastgesteld, zoals de genocide in Rwanda of Srebrenica vallen daaronder.

Artikel 17 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens beschermt deze historische gebeurtenissen tegen misbruik. Daarom worden tegenstanders die dergelijke genociden bagatelliseren of verwerpen door Europese rechtbanken aangepakt.

Een Armeense genocide valt niet onder deze categorie genociden (het is immers niet een historisch vastgestelde feit). Het is zelfs zo dat de uit Turkije afkomstige Doğu Perinçek zijn veroordeling in Zwitserland bij het Europese Hof  heeft aangekaart. Perinçek noemde de Armeense aantijgingen een imperialistische leugen waarna de Zwitserse justitie hem veroordeelde. In de weblog van 23 maart 2007 'Zwitserland: een schurkenstaat (II)' meer hierover. Over deze zaak moet de uitspraak nog volgen.

UPDATE:

Het Europese Hof heeft op 17 december 2013 uitspraak gedaan over de veroordeling van Doğu Perinçek door Zwitserland. De Zwitserse justitie is door het hof terug gefloten: vrijspraak voor Perinçek.

Wat we met voorgaande in de Franse politiek zien is het volgende:

De Fransen proberen vanuit hun White man's Burden-complex* hun versie van de historie aan de Turken voor te schrijven. Zelfs als ze ervoor hun fundamentele democratische waarden, de vrijheid van meningsuiting, voor moeten opofferen. 

* De racistische Europese ideologie dat alle andere volkeren barbaren zijn en zij ze wel beschaving zouden bijbrengen. Oftewel: Europeanen weten wel wat juist is.

En dan te bedenken dat diezelfde Turken de Fransen in 1543 uit de handen van Spanjaarden hielden. Om maar niet te spreken over de joodse voorouders van Sarkozy (de Mallah’s). Die waren diezelfde Spanjaarden ontvlucht vanwege vervolgingen en vonden een toevluchtsoord in het Ottomaanse rijk van de Turken…