De massamoord op Ottomaanse krijgsgevangenen door Napoleon

Zoals vorige week beschreven viel Napoleon in 1798 de Ottomaanse gebieden binnen. Maar tenslotte de benen nam, zijn leger in de steek latend.

Bij die Franse invasie vond er een misdaad onder zijn leiding plaats die niet in de Franse schoolboeken genoemd zal worden. Dat zou immers zijn heldenstatus doen bezoedelen.

In zijn opmars door Palestina ondervond Napoleons leger zware tegenstand van het Ottomaanse leger in de stad Jaffa*. Deze havenstad was van belang omdat de Franse schepen er konden aanmeren en voorraden aanvoeren.

* Maakt heden deel uit van de Israëlische stad Tel Aviv.

Het lukte Napoleon uiteindelijk om de stad in te nemen, maar hij kreeg het garnizoen niet in handen. In die laatste verdedigingslinie hadden enkele duizenden Ottomaanse soldaten zich verschanst.

Omdat inname ervan de Franse opmars zou vertragen, werd deze soldaten beloofd dat ze vrijgeleide zouden krijgen als ze zich overgaven. De soldaten gingen er argeloos op in, maar maakten erna kennis met de wrede Franse eerloosheid. Ze hadden het kunnen verwachten overigens. Niet alleen gezien de laffe mentaliteit van Napoleon, maar de Fransen hadden na de inname van Jaffa ook veel burgers afgeslacht.

Nadat de Ottomaanse soldaten zich hadden overgegeven, werden hun handen op hun rug gebonden om hun lot af te wachten. Na drie dagen beraad besloot Napoleon om ze om te brengen. Op 10 maart 1799 werden de duizenden Ottomaanse gevangenen op het strand op nazi-fashioned wijze vermoord.

We hebben directe getuigenissen van deze oorlogsmisdaad op deze 4.000 krijgsgevangenen. Niet alleen van buitenstaanders, maar ook van de privé-secretaris van Napoleon zelf: Louis Antoine Fauvelet de Bourrienne.

Alhoewel hij deze massamoord op de oorlogsgevangenen verafschuwt, vond hij dat ze geen ander keus hadden. Op allerlei manieren probeert hij deze verwerpelijke daad op de gevangenen goed te praten. Als excuus voert hij aan dat ze geen voedsel hadden voor de gevangenen of ze waren omringd door een vijandige bevolking. Of dat men in oorlogstijd menselijkheid niet altijd kan waarborgen.

Een ander excuses die we voor deze massamoord ook horen is dat deze krijgsgevangenen hun belofte niet zouden zijn nagekomen. Ze zouden na de (eerdere) slag om El Arish vrijgelaten zijn geweest, onder de belofte dat ze erna de wapens niet zouden opnemen tegen Napoleon’s leger.

Zouden de Ottomaanse soldaten die in El Arish zouden hebben gevochten en door Napoleons leger vrijgelaten met die eed, zich echt hebben overgegeven? Ze wisten immers dat ze de eed hadden gebroken, dus wat de gevolgen zouden zijn. Dit los van het feit dat ze ook getuige waren geweest van Franse misdaden op de burgers van Jaffa. Ieder kan redeneren dat Napoleon ze een tweede keer niet levend zou laten gaan. En je vraagt je dan af hoe de Fransen al die gevangenen hadden kunnen herkennen.

Dit verhaal van eerder vrijgelaten krijgsgevangenen die hun eed niet zouden zijn nagekomen klopt dus niet. Het is een verzonnen verhaal, om een massamoord op duizenden ongewapenden goed te praten.

 

Deze misdaad staat in schril contrast met hoe het met deze Fransen zelf afliep. Napoleon nam dus de benen naar Frankrijk, zijn leger achterlatend. De Fransen werden erna verslagen waarna ze behandeld werden als onschuldige engelen: Engelse schepen vervoerden deze beulen naar Frankrijk. Ze mochten daarbij hun wapens en geroofde oudheidkundig materiaal van Egypte meenemen. Alsof er niks was gebeurd, vergeten waren de duizenden mensen die ze de dood hadden ingejaagd, waaronder hun slachtoffers van Jaffa.

Palestina lijkt een favoriete plek voor Europese invallers voor het afslachten van gevangenen. In 1191, tijdens de Derde Kruistocht, vond er honderd kilometer noordelijker hetzelfde plaats als in Jaffa. 
Onder Richard Leeuwenhart, een andere bekendheid die als een grote held wordt afgeschilderd. 2.700 moslimgevangenen uit Akko (Acre) werden onder zijn toeziend oog omgebracht.

Richard Leeuwenhart kijkt toe hoe duizenden gevangenen worden afgemaakt.