De Duizendjarige Oorlog tussen de Turken en Europeanen

Meesten zullen van de Tachtigjarige of de Honderdjarige Oorlog gehoord hebben. Maar er is één oorlog waarbij deze in het niet vallen.

Dat is de Duizendjarige Oorlog*. Deze mega-oorlog heeft door de eeuwen heen tussen de Turken en de Europeanen gewoed.

* Aanvankelijk dacht ik dat ArmenianTitanic de primeur op deze term ging krijgen. Maar na googlen blijkt het eerder gebruikt door Lucas Catherine in zijn boek “Van Morendoders tot botsende beschaving. De duizendjarige oorlog tegen de islam” uit 2007.
In tegenstelling tot zijn benadering ben ik van mening dat deze oorlog zich puur en alleen tussen Europeanen en Turken afspeelde (en in feite nog gaande is).

Deze oorlog begon in de zomer van 1097 toen de eerste kruisvaarders de stad Nicea belegerden. Het stond destijds onder Turks bestuur. (Nicea is het huidige Iznik, gelegen 90 km zuidwestelijk van Istanbul, nabij Bursa)

De Turken waren toen al enkele decennia in Anatolië. Zij kwamen uit Centraal-Azië en brachten grote delen van het Midden-Oosten onder controle. Daarbij keerden ze de status-quo in de regio onderste boven.
Met de inname van Jeruzalem in 1071 werd de toorn van christelijk Europa gewekt. Paus Urbanus II riep daarom in 1095 de Kruistochten uit om het Heilige Land te bevrijden. In 1097 vond in Iznik de eerste confrontatie plaats tussen Europese en Turkse legers. 

Gebieden onder Seldjoek Turken in 1100.

Europa zou in de eeuwen erna nog vele kruistochten tegen (voornamelijk) de Turken voeren. Afgezien van de eerste liepen ze allemaal uit op een fiasco.

(De laatste onofficiële kruistocht liep ten einde toen Europeanen Jeruzalem in december 1917 op de Ottomaanse Turken veroverden)

Na de kruistocht-periode werden nog vele oorlogen uitgevochten tussen Europeanen en de Turken. Voorbeelden zijn de Slag op het Merelveld in 1389 waar de Serviërs samen met onder meer Hongaren, Bulgaren en Albanezen de strijd aangingen tegen het Ottomaanse Rijk. Of de Slag bij Varna in 1444 waarin een Europees coalitie-leger uit Polen, Hongarije, Roemenië en Bulgarije het opnam tegen het Ottomaanse leger. Andere keren waarin gecombineerde Europese legers het opnamen tegen de Ottomaanse Turken waren de Slag bij Lepanto (1571) en het Beleg van Wenen (1683).

Dit is slechts een kleine greep van de keren dat gecombineerde Europese legers het opnamen tegen de Ottomaans Turkse legers. Het Ottomaanse Rijk was destijds bijna drie eeuwen niet te verslaan op de slagvelden van Europa. Vandaar dat Europeanen liever in coalities de strijd aangingen tegen de Turken.

Na 1800 keerde het tij waarna het Ottomaanse Rijk langzaamaan het overwicht op zijn Europese tegenstanders verloor. Halverwege de negentiende eeuw werd het zelfs de zieke man van Europa genoemd.  
Tenslotte was er één beslissend moment in de historie geweest waarbij de Duizendjarige Oorlog uitgevochten leek. Dat was na de Eerste Wereldoorlog toen Europeanen het lot van de Turken in hun handen hadden.

Bijna 1000 jaar waren ze met elkaar in de clinch geweest, en nu stonden de zonen van Oguz op het punt weggevaagd te worden. Maar tot verbijstering van Europeanen stond er een militaire genie tussen ze op.

Hun duistere plannen wilden ze aan de Turken opleggen met het verdrag van Sèvres (1920). Maar onder leiding van Mustafa Kemal Pasha (de latere Atatürk) werd dat belet*. Erna moest Europa het verdrag van Lausanne (1923) accepteren.

* In feite heeft hij de Turken twee keer van de ondergang gered. De eerste keer was met de slag in Gallipoli (1915) waar hij een door Europeanen geleide invasiemacht van de overwinning afhield.

Atatürk, sloeg de Europese droom aan diggelen.

 

Ook leidde dit ertoe dat de Turken ze beschouwden als gelijke of zelfs zwakkere. Dat onderlinge beeld tussen beide is tot op heden ook gebleven, vandaar dat Turkije zich niet van alles laat voorschrijven door Europa. Dit falen om de Duizendjarige Oorlog eindelijk te beslechten zit nog altijd in de geheugens van christelijk Europa/Westen* gegrift.

* Na de kolonisatie van grote delen van de wereld door Europa is de term het Westen van toepassing.

Vanuit dat eeuwenlange strijd kan al het anti-Turkse mentaliteit van het westen verklaard worden. Het feit dat het christelijk westen niet lukte om de Turken beslissend te verslaan en erna zoals andere volkeren te koloniseren heeft die vijandige westerse mentaliteit extra versterkt.

Na Lausanne is er tussen het westen en Turkije geen direct gewapende treffen meer geweest. Juist het omgekeerde zien we zoals militaire samenwerking (NAVO) of een politiek-economische verbond (EU kandidaat-lidmaatschap van Turkije). Desondanks blijft het westen op andere manieren deze oorlog tegen de Turken voortzetten. 

Zoals de eeuwenlange anti-Turkse propaganda die nog altijd springlevend is (zie 'Liever Turks dan Paaps' deel II). De in deze weblog besproken Armeense verhalen zijn een onderdeel van deze propaganda-oorlog tegen de Turken. Vandaar dus dat westerse staten (via hun universiteiten) salarissen betalen van lieden die deze anti-Turkse leugens en fraude verspreiden of dat hun parlementen een Armeense genocide erkennen.

Het is nu ook te begrijpen waarom Europa steun en onderdak biedt aan anti-Turkse terreurbewegingen die in Turkije dood en verderf zaaien zoals de PKK of de DHKP-C. Ze maken onderdeel uit van die Duizendjarige Oorlog tegen de Turken.

In 'Liever Turks dan Paaps' (II) vroeg ik me af waarom het westen de Turken in hun propaganda-literatuur als barbaren en schurken slijt. Dat antwoord is nu gegeven. Die propaganda is onderdeel van die Duizendjarige Oorlog.