De Britse Leugenfabriek (VII) - Zo smeer je Turken een genocideschuld aan

(vervolg van deel VI)

Om begrijpelijke redenen kunnen publicaties van oorlogspropaganda nimmer dienen om een volk te veroordelen. Helemaal niet wanneer die propaganda geproduceerd blijkt te zijn door een Leugenfabriek.

Toch zien we dit juist plaatsvinden: tegen de Turken. Diegene die dit volk op basis van dat materiaal veroordelen zijn geen leken of amateurs van één of andere hobbygezelschap geschiedenis. Nee, we praten over personen die moeten doorgaan voor wetenschappers. Die jarenlange studies zouden hebben gevolgd en die op universiteiten rondhangen. En niet zomaar universiteiten, maar die in de top 100 van universiteiten zijn opgenomen.

Een voorbeeld is ‘Treatment of the Armenians’ uit 1916. Een standaardwerk op westerse universiteiten om de Turken een genocideschuld toe te dichten.

 

Ex-terrorist Taner Akçam in zijn werk ‘De Armeense genocide’ (2007) driftig

deze publicatie van de Britse Leugenfabriek gebruikend om de Turken een 

genocide in de schoenen te schuiven. Het is een vertaling van zijn Mein Kampf 

‘A Shameful act’.

(Deze uitgave van de Britse Leugenfabriek werd door professor Houwink ten Cate van de Universiteit van Amsterdam bestempeld als 'zeer betrouwbaar'...) 

Turken worden dus op basis van dergelijke dubieus materiaal door deze lieden een genocideschuld ingewreven. Maar er is nog een element van boosaardigheid die we hier kunnen signaleren. Dat is het feit dat de Turken op basis van die Britse oorlogspropaganda worden veroordeeld, terwijl in het geval van Duitsers dat juist wordt verworpen.

Zoals in deel I aangegeven waren namelijk niet alleen de Turken het doelwit van de machinaties van de Britten. Ook de Duitsers werden in de Eerste Wereldoorlog door die Britse propaganda met leugens en bedrog zwart gemaakt. 

Wellington House publiceerde daartoe in mei 1915 ‘Report of the Committee on Alleged German Outrages’*. In dit werk werd beweerd dat de Duitsers in België massale gruweldaden zouden hebben begaan.

* Op internet is dit werk overal te vinden. Googlen ‘Committee on Alleged German Outrages’ levert bijvoorbeeld een pdf op in http://libcudl.colorado.edu/wwi/pdf/i71781109.pdf. Ik gebruik deze versie uit Internetarchive: http://archive.org/details/reportofcommitte00grea.

Dit pamflet was de ‘Duitse’ evenknie van de tegen de Turken gerichte ‘Treatment of the Armenians’ uit 1916. Structuur ervan was zelfde: de Duitsers (Britse oorlogsvijand) waren barbaren en pleegden ontiegelijke wreedheden. 

Je komt er soortgelijke uit de duim gezogen gruwelverhalen tegen als in de Turkse versie. Zoals kleine kinderen bij wie de handjes worden afgehakt* of tegen deuren vastgespijkerd. Of ze worden na met bajonet gestoken te zijn, in lucht gehesen waarbij de Duitse soldaten zingen en lol maken**. 

* Kinderhandjes afhakken: vergelijk een ander publicatie van Wellington House: 'Horrors of Aleppo’. 

** Lol en plezier hebben bij bedrijven afschuwelijke misdaden: vergelijk 'Kenmerken van de Armeense gruwelpropaganda: Feestenen jubelen na plegen misdaden'.

Anti-Duitse WO1-propagandaposter Britten.

 

Een andere overeenkomst tussen beide publicaties van Wellington House zijn de ene na andere anonieme getuigen die de revue passeren. Ook in de ‘Treatment of the Armenians’ uit 1916 komt dit massaal voor. In de Turkse versie hebben de nep-getuigen namen zoals ‘getuige X uit plaats Y heeft die en die misdaad van moslims gezien'. Deze anonieme getuigenissen dienden om ontmaskering van fraude te voorkomen. Anonieme getuigenissen zijn immers niet te controleren, je kunt daarmee zo elke willekeurige beschuldiging construeren. Dat is wat deze Britse Leugenfabriek ook deed.

 

Het feit dat dit anti-Duitse werk door een Leugenfabriek werd uitgegeven was al een indicatie van de waarde ervan. Daarom was het niet vreemd dat in 1922 een Belgische onderzoekscommissie gehakt maakte van de Britse leugens die erin stonden. De Belgen konden geen bewijs vinden voor verhalen zoals afgehakte kinderhandjes of aan deuren vastgespijkerde kinderen.

Ook heden is brandhout gemaakt van deze anti-Duitse publicatie van de Britse Leugenfabriek.
Maar in het geval van de Turken zien we dit niet terug met de ‘Treatment of the Armenians’. Het wordt zoals gemeld gebruikt als standaardwerk op universiteiten en door leeghoofden die er rondhangen serieus genomen of verkocht als zeer betrouwbaar. Racisme druipt af van deze valse houding.

Nog een ‘professor’ die driftig uit deze productie van de Britse Leugenfabriek put om de Turken als genocide-daders te verkopen. Zijn universiteit (Universiteit van Edinburgh) staat op 46 in de top 100 van universiteiten wereldwijd. (Donald Bloxham ‘The Great Game of Genocide’ uit 2007)