De Britse Leugenfabriek (II)

(vervolg van deel I)

Om hun propaganda-activiteiten te coördineren richtten de Britten een speciaal bureau op. Dit bureau stond ook bekend als de Wellington House. Als taak had het om de oorlogsvijanden met propaganda en leugens zwart te maken en het volk voor de oorlogsinspanningen te winnen. De belangrijkste medewerkers waren Lord Bryce* en Arnold Toynbee.

* Bryce hebben we dus eerder gezien in de 1890’s. Hij speelde destijds een belangrijke rol in de Britse anti-Turkse politiek tegen het Ottomaanse Rijk.

* Over de Britse oorlogspropaganda is hier ook een ouder artikel van mij te vinden: De basis van de Armeense genocideclaim: oorlogspropaganda.

De Wellington House had veel schrijvers en andere handlangers tot zijn beschikking. Niet zomaar schrijvers, maar echt bekende namen uit de literatuur zoals Rudyard Kipling,  H. G. Wells en Arthur Conan Doyle.

Handlangers van de Britse oorlogspropaganda: Rudyard Kipling,  H. G. Wells en Arthur Conan Doyle.

Krantenuitgevers deden ook mee. Net als bekende drukkerijen zoals Hodder & Stoughton en Oxford University Press*. Dit netwerk van handlangers was niet alleen in Groot-Brittannië te vinden, maar ook in de Verenigde Staten (met onder meer de drukkerij George H. Doran Company).

 * Geloof het of niet, zelfs heden laat deze drukkerij van de gelijknamige 'prestigieuze’ universiteit zich in met propaganda gericht tegen Turken. Zie Kenmerken van de Armeense gruwelpropaganda.
De nazi-trash waaraan ze bijna 100 jaar geleden hadden meegewerkt verspreiden ze dus nog steeds. Weg geloofwaardigheid.

De Britse staat had dus een gigantisch netwerk tot zijn beschikking om de oorlogstegenstanders zwart te maken. De Wellington House was hierdoor in staat om ruim duizend boeken en nog veel meer materiaal te publiceren en wereldwijd verspreid te krijgen.

De bekendste publicatie van deze Britse propaganda-afdeling is ‘The treatment of Armenians in the Ottoman Empire 1915-16’ * uit 1916. Een andere naam voor dit werk van de koker van de Britse oorlogspropaganda is ’Bryce Report’. Het werd ook de ‘Blue Book’ genoemd.

* ‘De bejegening van Armenen in het Ottomaanse Rijk 1915-1916’. Op universiteiten wordt dit werk nog altijd als een standaardwerk voor een Armeense genocide gebruikt. Lieden die zich als geleerden voordoen, putten eruit om hun tegen de Turken gerichte leugens een aura van geloofwaardigheid te geven. Wat je er zoal kan vinden? Een glimp is hier te vinden.

Dit is dus een zelfde soort Blue Book (‘Blauwe Boek’) die we eerder in de 1890’s tegenkwamen.

Kleurenboeken zoals Blue Books zijn staatspublicaties die dienden om een tegenstander de schuld te geven van een conflict. In de Eerste Wereldoorlog hebben bijvoorbeeld ook Frankrijk en Rusland dergelijke werken gepubliceerd om Duitsland de schuld voor het ontstaan van de oorlog te geven. In dergelijke publicaties werden officiële documenten opgenomen om de beschuldigingen betrouwbaar over te laten komen. Deze documenten bevatten veelal vervalsingen of werden aangevuld met verdraaiingen en regelrechte leugens.

 

- Lees verder in deel III -