De processen TIJDENS de Eerste Wereldoorlog

In de Armeense kwestie is er nog een bijzondere gebeurtenis die onze aandacht waard is.

Het betreft de juridische vervolging van personen die misdaden tegen Armenen hadden gepleegd. Ik heb het niet over de 1919-20 processen, maar die tijdens de Eerste Wereldoorlog werden gehouden. 

Professor McCarthy heeft deze processen besproken in een lezing (http://vimeo.com/17783050). In die video zien we een kaart met daarop in welke Anatolische regio’s die processen hebben plaatsgehad (op 1:15).

Er werden dus door het Ottomaanse Rijk tijdens WO1 bijna 1400 veroordelingen uitgesproken omdat personen één of andere wet overtraden tegen Armenen. Behalve gevangenisstraffen kregen sommigen ook de strop.

De documenten over deze processen zijn te vinden in de Ottomaanse archieven. Armenen en hun aanhangers zijn oordovend stil over deze processen.

Begrijpelijk natuurlijk. Omdat dit gedrag van de Turken een genocide uitsluit (doe je voorstellen: nazi's die mede-nazi's massaal berechten omdat ze joden vervolgen of vermoorden).

Waarom Frankrijk de Armenen steunt

Frankrijk is kampioen in het steunen van de Armenen in hun 1915-verhalen. Hoe is dit eigenlijk gekomen?
 
Voor het antwoord moeten we teruggaan naar de Eerste Wereldoorlog. Frankrijk streed destijds samen met Groot-Brittannië en Rusland tegen het Ottomaanse Rijk die de kant van Duitsland had gekozen.

Tussen 1890-1913 hadden de Armenen tevergeefs geprobeerd om een staat in Oost-Anatolië te stichten. Zoals de andere Ottomaanse minderheden (bijvoorbeeld de Bulgaren of de Grieken) in de jaren ervoor hadden bewerkstelligd. Ondanks al het bloedvergieten die de Armenen ontketenden, faalden ze jammerlijk.
Voor de oorlogsvijanden van het Ottomaanse Rijk was het daardoor in WO1 een koud kunstje om de Armenen in te palmen om aan hun zijde tegen de Turken te strijden.

In ruil voor hun verraad zouden ze een staat in Oost-Anatolië krijgen. De Armenen gingen er gretig op in. Met bijna 200.000 man vochten ze tegen de Turken, voor of achter de frontlinies.

In oktober 1918 werd het wapenstilstandsverdrag van Mudros gesloten wat officieel WO1 beëindigde. Voor de Armenen leek hun droom van een Armeense staat op Anatolisch grond dichterbij dan ooit.

Meteen na WO1 begon het westen met de uitvoering van hun duistere plannen met de Turkse natie. De Duizendjarige Oorlog leek bijna gestreden. Ze wilden deze natie na zoveel jaren oorlog eindelijk van de aardbodem wegvegen.

De Ottomaanse minderheden traden daarbij op als hun handlangers en beulen. In elke uithoek van Anatolië grepen de (christelijke) minderheden hun kans om de Turkse (en Koerdische) bevolking te verdrijven en te vermoorden zodat ze er hun staten konden vestigen.

Rond 1919 waren de Armenen dus op twee fronten actief in Anatolië. In Oost-Anatolië handelden ze zelfstandig, maar in de Adana-regio als handlangers van het Franse bezettingsleger.

Armeense Legioen (handlangers Frans bezettingsleger)

De Armenen gedroegen zich precies zoals in Oost-Anatolië: ze behandelden de Turken als dieren en doodden ze voor de lol en vermaak. Dit leidde tot grote woede onder de Turken.

Om de boel te sussen namen de Fransen maatregelen tegen de Armeense misdadigers. Maar het was te laat. De Ottomaanse (christelijke) minderheden botvierden overal in Anatolië hun haat tegen de Turken en andere moslims.

Onder leiding van Mustaf Kemal Pasha (de latere Atatürk) begon erna een omvangrijke guerrilla tegen de westerse bezettingsmachten en hun handlangers.

Na de Maraş-debacle begin 1920 werd het voor de Fransen duidelijk dat ze niks aan de Armenen hadden. Ze sloten daarom vrede met de Turken.

De Fransen lieten dus hun Armeense handlangers in de steek. Toen hun leger zich uit Zuid-Anatolië terug diende te trekken, namen in hun kielzog duizenden en duizenden Armenen de benen. Ze hadden vreselijke misdaden tegen de Turken begaan en durfden ze nu niet meer onder ogen te komen.

De Franse steun aan de Armenen heden is in feite een ereschuld. De schuld die ze zich aanmeten voor het in steek laten van de Armenen in Cilicië. Daarnaast speelt de mislukte Franse kolonisatie van Anatolië ook mee in hun anti-Turkse houding. Frankrijk heeft vele volkeren geknecht, maar bij de zonen van Oguz liep het finaal mis.

 

De prijs die Frankrijk betaalt voor de leugens van zijn ex-vazal

Vanwege hun steun aan de Armeense leugens lag Frankrijk de afgelopen jaren regelmatig met Turkije in de clinch. Turkije beperkte dan hier en daar de betrekkingen op diplomatieke en economische vlak. Tot een echte forse breuk kwam het niet tussen beide landen. 

Vorig jaar was de zoveelste Frans-Armeense gekonkel gaande: ze probeerden (tevergeefs) een Stalin-wet door het Franse parlement te loodsen.

Maar deze keer gaan de Fransen het echt voelen. In Turkije is economisch van alles gaande. Er worden voor miljarden aan projecten ondernomen. Alhoewel Turkije de relatie met de Fransen gaande houdt, zal het Franse bedrijven niet aan grote economische projecten laten deelnemen. In één van die projecten staan tientallen miljarden op het spel.

Het gaat om de bouw van een tweede kernenergiecentrale in Sinop aan de Zwarte Zee. Turkije is bezig met het zoeken van bedrijven die erin geïnteresseerd zijn. Naar verwachting zal deze maand de winnaar van deze miljardenorder bekend worden. De kosten zijn geschat op ongeveer 22 miljard dollar.

Elk bedrijf die deze order binnenkrijgt is gegarandeerd van jarenlange forse omzetstijgingen. Bovendien kan de werkgelegenheid voor duizenden mensen gegarandeerd worden.

Alhoewel Frankrijk de technologie in huis heeft, hoeft het niet te rekenen op Turkse goodwill. Dit is dus de prijs die Frankrijk betaalt voor het supporten van de leugens van zijn voormalige vazal.

UPDATE 4 mei 2013:

Gisteren is het contract van 22 miljard dollar getekend tussen de Turkse premier Recep Tayyip Erdoğan en zijn Japanse collega Shinzo Abe.
Een consortium onder leiding van de Japanse Mitsubishi Heavy Industries werd als winnaar van het project aangewezen.

Gezien de grootte van het project was een Japans-Franse consortium van diverse bedrijven uit deze landen gaan meedingen. Het ging om de Japanse Mitsubishi met Itochu waarbij de Franse Areva SA en GDF Suez zich hadden aangesloten.

(vergelijk een ander project: een mega-vliegveld in Istanbul waarbij een consortium van Limak/Cengiz/Kolin/Ma-Pa/Kalyon de bouw toegekend kregen)