Tussen 1973-1985 hebben Armeense genocide-terroristen voor hun leugens 60 mensen van het leven beroofd. Recentst besproken moordpartij was die op Cemal Özen.
Deze onschuldigen zijn vermoord in naam van een door propaganda en leugens in elkaar getimmerde genocide. Ze zijn gestorven omdat door haat* gevoede lieden overgingen tot hun misdaden.
Deze onschuldigen zijn vermoord in naam van een door propaganda en leugens in elkaar getimmerde genocide. Ze zijn gestorven omdat door haat* gevoede lieden overgingen tot hun misdaden.
* Die haat wordt nog altijd in leven gehouden door Akçams, Üngors, Bloxhams en vele andere mini-Hitlers.
Er is op internet niet echt veel informatie te vinden over deze omgebrachte onschuldige moeders, vaders, zonen en dochters. Ze lijken in de vergetelheid geraakt.
Informatie die je kunt vinden is veelal copy-paste werk. Je vindt nauwelijks informatie over bijvoorbeeld de namen van de omgebrachte omstanders. Van Turkse diplomaten en andere Turken zijn namen bijna altijd te vinden, maar hoe heette bijvoorbeeld dat Frans kind die in D’Orly werd omgebracht?
Je komt ook tegenstrijdige en onjuiste informatie tegen. Zoals welke Armeense moordenaarsclub de misdaden op zijn geweten had. Vaak noemen Turkse bronnen Asala als de daders, maar dan blijkt JCAG erachter te zitten.
Verkeerde namen of data kom je ook tegen. Zoals van de aanslag op Kemalettin Demirer in Rotterdam.
Weer een andere keer is niet eens duidelijk hoeveel slachtoffers er waren gevallen zoals bij de moordpartij in Esenboğa. Ene bron rept over zoveel doden, de andere geeft een ander aantal en zo blijft de lezer in het ongewisse.
En foto’s over deze slachtoffers zijn ook niet altijd beschikbaar. Van de Turkse slachtoffers zijn die wel te vinden, maar het betreft vaak nietszeggende pasfoto’s, en dan ook nog van belabberde kwaliteit.
En foto’s over deze slachtoffers zijn ook niet altijd beschikbaar. Van de Turkse slachtoffers zijn die wel te vinden, maar het betreft vaak nietszeggende pasfoto’s, en dan ook nog van belabberde kwaliteit.
Ankara-Esenboga 7 augustus 1982:
Bovenstaande foto heb ik op internet uit een Turkse krant (Hürriyet) kunnen traceren. De man op de grond was een Duitse ingenieur die op het vliegveld zijn vrouw kwam uitzwaaien. Dat was de laatste keer dat hij zijn vrouw had gezien, Armeense kogels zouden een eind maken aan zijn leven.
Met zulke foto’s kun je het ware gezicht achter de Armeense genoncide, de haat die tot deze moorden leidde, tonen. Met een familiefoto van het slachtoffer erbij blijft er niks over van al die Armeense leugens.
Turkije lijkt niet te beseffen dat ze met deze Armeense misdaden zwaar geschut in handen hebben. In het huidige klimaat waarin terrorisme overal verfoeid wordt is het niet gebruiken van zulke materiaal voor je zaak een misdaad op zich.
- deel II -
No comments:
Post a Comment