Moorden in naam van een Armeense genocide (Parijs 1981)

Wat er zich in Hocali had afgespeeld, laat zien dat Armenen niet de onschuldige lammeren zijn die hun propaganda verkondigt.
 
Maar er is meer.

Een weinig bekend feit over de Armenen is hun gewelddadige verleden om hun genocideclaim erkend te krijgen. Ze richtten speciaal hiertoe terreurgroepen op. Daarbij doodden ze tientallen Turkse diplomaten en vele omstanders.

Vandaag, op 4 maart 1981, vielen twee slagers van de Armeense terreurbeweging Asala twee Turkse diplomaten aan met machinegeweren.

Resat Morali was op slag dood, zijn assistent Tecelli Ari raakte zwaargewond en stierf de volgende dag.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

 

Hocali 1992, de vergeten misdaad

Vandaag, precies 20 jaar geleden, vond er in de Kaukasus een omvangrijk bloedbad plaats.
Ruim 600 Azerische burgers werden in Hocali* omgebracht door Armeense troepen, geholpen door Russische legereenheden.

* De officiële naam is Xocalı, maar dit is een totaal verbasterde weergave van de plaatsnaam. Ik gebruik daarom de meer juistere benaming van deze plaats.

(In Europese regionen is deze moordpartij in Hocali op burgers alleen door de Serviërs overtroffen, in Srebrenica drie jaar later. 8.000 moslims werden toen in 1995, in feite onder toeziend oog van soldaten uit Nederland, afgeslacht. Ze waren juist naar de enclave gestuurd om deze burgers te beschermen...)
 
Diverse westerse journalisten hebben deze Armeense misdaden onder de aandacht van het publiek gebracht. Journalisten zoals Thomas Goltz, Anatol Lieven, Pascal Privat, Steve Le Vine en Jill Smolowe berichtten aan het thuisfront wat er zich onder hun ogen had afgespeeld.
Niet alleen zij, maar ook mensenrechtenorganisaties zoals Human Rights Watch rapporteerden over dit bloedbad die Armenen hadden aangericht.

De bloeddorst van de Armenen is nauwelijks te bevatten. Vrouwen en kinderen spaarden deze moordenaars niet. Op nazi-fashioned wijze werden weerloze kleine kinderen en vrouwen van zeer dichtbij geëxecuteerd. Journalisten spraken ook over verminking van de Azeri slachtoffers. Lichaamsdelen zoals oren, neuzen, borsten of geslachtsdelen blijken de Armenen in hun bloeddorst te hebben afgesneden. De Armenen verminkten in hun felle haat ook de gezichten van de weerlozen, alsof ze niet wilden dat ze bestonden.

Het op gruwelijke wijze verminken van slachtoffers weerspiegeld een diepe haat. Deze haat onder de Armenen tegen Turken* komen we ook tegen in de taferelen uit de Eerste Wereldoorlog.

* Azeri’s zijn zeer nauw verwant aan de Turken.

Op http://www.ermenisorunu.gen.tr/english/album/ana5.htm en verder zijn foto’s van dergelijke verminkingen gepleegd door Armenen op Turken te vinden.

Het krankzinnige is dat de Armenen niet alleen 1 miljoen Azeri’s van hun huis en haard hebben verdreven, maar ook omliggende gebieden in Nagorno-Karabach bezet houden. Zonder dat er een haan naar kraait in het Westen.

Er vindt juist het tegenoverstelde plaats. Armenië wordt omarmd als een geciviliseerde natie met schone handen. Het wordt zelfs als de slachtoffer gezien en de Azeri’s als de dader (Azerbeidzjan heeft bijvoorbeeld te maken met sancties van VS, terwijl Armenië daarentegen van ze economische steun krijgt…).

Een ander verschil is dat de misdaden in het geval van Srebrenica bestraft zijn. De daders zijn vervolgd of zitten in de gevangenis in afwachting van het moment dat ze zich voor de internationale gemeenschap moeten verantwoorden voor hun misdaden. Milosevic heeft zich in zijn cel in de VN gevangenis in Scheveningen van het leven benomen. Zijn kompaan en de uitvoerder van de genocide in Srebrenica, Mladic, wacht in zijn cel op berechting, net als Karadzic.

Dit in tegenstelling tot de moorden in Hocali. Nog altijd is er niemand, maar dan ook niemand onder de Armeense misdadigers vervolgd voor deze massamoord.

De eerste die zich moet verantwoorden is de bevelhebber van de Armeense troepen die de stad aanvielen. Zijn naam is Serzj Sarkisian (Serge Sargsyan). Hij was de militaire bevelhebber van de Armeense troepen in de regio, net als Mladic in Srebrenica.

Deze Kaukasische Mladic is heden de president van Armenië.  


- deel II -

Gerelateerde artikel: 'De slager van Kaukasus op bezoek bij de Franse president'

Franse racisme aan de top

In de Pers was vandaag het volgende artikel te lezen:

(Minister: beschavingen niet gelijkwaardig)

De Franse minister van Binnenlandse Zaken, Claude Guéant, heeft zaterdag voor ophef gezorgd met zijn uitspraak dat niet alle beschavingen gelijkwaardig zijn. Ook zei Guéant dat ,,we onze beschaving moeten beschermen''. 

Guéant deed zijn uitspraken zaterdag op een bijeenkomst die was georganiseerd door een extreem rechtse studentenvereniging. ,,Degenen die vrijheid, gelijkheid en broederschap verdedigen lijken voor ons superieur te zijn aan degenen die de tirannie, de onderdrukking en sociale en etnische haat accepteren'', zei de bewindsman, die ook het onderwerp immigratie in zijn portefeuille heeft. 

Harlem Désir, de tweede man van de Franse Socialistische Partij noemde Guéant een spreekbuis van het uiterst rechtse Front National. Désir stelde dat de regerende rechtse UMP van Guéant zowel in electoraal opzicht als moreel gezien in verval is.

Deze racistische mentaliteit in het Westen is diepgeworteld. We zien dit niet alleen onder de Tokkie-bevolkingslagen, maar ook aan de top. Onder Nederlandse politici komen we deze manier van denken ook tegen. Wanneer ze bijvoorbeeld claimen dat de Westerse beschaving superieur is aan de islamitische (Bolkestein, Fortuyn, Wilders).

Het stamt van de koloniale periode van Europa toen ze grote delen van de wereld onder hun juk brachten. Europeanen waanden zich superieur aan de andere volkeren en dat ze hun wel beschaving zouden bijbrengen. ('White man's burden'")

Hun Armeense genocide is ook een voortvloeisel van deze racistische mentaliteit. 'Wij weten hoe de historische feiten luiden, en niet jullie Turken'.

Waarom de Ottomaanse Armenen werden weggevoerd

Het is van belang om eerst de militaire situatie in acht te nemen voor men de relocatiemaatregelen van het Ottomaanse Rijk beoordeeld. Vanuit de kant van Armenen vond er massaal staatsvijandig handelen plaats. In oorlogstijd reageren staten op dergelijke gedragingen van onderdanen altijd rigoureus.

Het oorlogsfront in Oost-Anatolië

Een goed voorbeeld van Armeens handelen in oorlogstijd was de aanval op de stad VAN in mei 1915. Het Russische leger was met haar opmars door Oost-Anatolië bezig en het Ottomaanse leger kon deze aanval nauwelijks tegenhouden. Terwijl de Turken de vijand probeerden te bevechten, waren de Armenen ACHTER de fronten druk doende om die oorlogsinspanningen tegen te werken.

Halverwege april 1915 begonnen gewapende Armenen in de stad VAN een front te openen en na 1 maand strijd namen ze de stad in handen. De aantallen Armenen die bij deze aanval betrokken waren moet omvangrijk zijn geweest, een stad neem je immers niet met een paar man in. Toen de Russische eenheden waren gearriveerd, droegen de Armenen de stad over aan de Russen. De Tsaar bedankte zelfs de Armenen voor hun inspanningen via een telegram.

Inname van deze grote stad vond plaats halverwege mei 1915. De relocatiemaatregelen werden eind mei 1915 aangenomen. Dus na een dergelijke massaal staatsvijandig handelen van kant Armenen reageerde het Ottomaanse bewind.

Voorgaande betrof slechts een voorbeeld van de inname van een grote stad, maar de Armeense guerrilla deed van alles ACHTER het front om het Turkse leger te proberen te verzwakken. Zoals telegraaflijnen vernietigen (zo konden commandanten niet met eenheden communiceren voor de te volgen strategie tegen de Russen), bevoorradingslijnen saboteren of konvooien met gewonden aanvallen en uitmoorden, zie een foto uit de Ottomaanse archieven: 

Een bloedbad aangericht door Armeense guerrilla op een Ottomaans konvooi die gewonde soldaten van het front wegbracht.
(Bron: http://www.ermenisorunu.gen.tr/english/album/ana4.html, de foto rechtsboven)

- Lees ook: 24 april 1915 - De Turken slaan als eerste toe - 

Waarom het westen Armenen steunen in hun propaganda

Behalve dat het om medechristenen gaat, is er denk ik een andere motief voor het westen om de Armeense nongenocide te omarmen.

Het westen heeft een bloedige spoor nagelaten in de wereldhistorie. Zoals slavernij, kolonisatie en uitbuiting, vernietigen van volkeren en hun culturen en het opdringen van het christendom.

Maar de meest zware misdaad is die van genociden. Diverse indianenstammen zijn van de aardbodem verdwenen omdat ze de Europese kolonisten in de weg stonden. Of er zijn bijvoorbeeld heden geen Tasmaniërs meer over. Van al deze genociden is de megamisdaad van Europeanen uit de Tweede Wereldoorlog de uitblinker.

En dan zien ze een ander volk die schone handen blijkt te hebben in het bedrijven van de zwaarste misdaad die de mensheid kent. En dan ook nog islamitisch. Dat zou betekenen dat de Turken op moreel hoger nivo zouden komen te staan dan hun westerse lasteraars. Wat doe je dan? Je trekt zo'n volk mee naar beneden met een beschuldiging van het plegen van een genocide.

Zwitserland: een schurkenstaat (III)

(vervolg van deel II)

Zoals bekend hebben de Zwitsers een wet die het leveren van kritiek op de Armeense beweringen bestraft. De Armeense lobby heeft er in tegenstelling tot die in Nederland goed werk verricht (invoering van een Hollandse Stalin-wet immers mislukt, zie 'ChristenUnie en PvdA op ramkoers?').

Eerder hadden de Zwitsers de Turkse politicus Perinçek vervolgd (zie deel II). Nu hebben deze Europeanen die de vrijheid van meningsuiting hoog in vaandel hebben staan, weer Turkse critici vervolgd. Per veroordeelde criticus strijken deze geldwolven paar duizend euro op. (zie 'Turks convicted of denying Armenian genocide')

In het verleden hadden ze de joden die aan de nazi's probeerden te ontsnappen financieel uitgekleed, nu proberen ze het bij de Turken.

Dat geld kunnen deze fanatici hard gebruiken sinds hun banken miljarden hebben verloren in hun hebzucht naar meer winst.

Hoe de Armeense "genocide" verkondigen?

Deze keer 2 video's die op Youtube video te vinden zijn.
Het gaat over een tv-uitzending waaraan een zogenaamde genocidendeskundige uit Turkije meedeed. Hij onderzocht de veronderstelde genocide in Anatolië, maar tenslotte wordt hij ontmaskerd als een leugenaar. En geeft hij zelf toe dat hij een bedrieger is.

de methodologie in de Armeense 'genocide' -deel 1 (herziene versie)




de methodologie in de Armeense 'genocide' -deel 2 (herziene versie)