Lessen in haat (II)

(Eerder schreef ik over een affaire op Canadese scholen, ik bespreek nu gevallen in Frankrijk).

In Frankrijk hebben de Armenen en hun supporters de ene na de andere nederlaag geleden.

Een goed voorbeeld is hun poging om een wet door heen te jagen die het bekritiseren van Armeense leugens zou bestraffen. In 2006 had het Franse Lagerhuis dat wetsvoorstel aangenomen, maar die werd in mei 2011 door de Senaat getorpedeerd (‘De Frans Armeense Stalinwet - III’). Een light versie van die wet haalde het eveneens niet (zie deel IV daar). 

Juridisch hun leugens met een aura van echtheid dichttimmeren lukt het deze oplichters al jaren niet, dus verleggen ze hun terrein. De scholen zijn nog ongerept terrein voor hun praktijken, het wemelt er van onschuldige en weerloze prooien. Daarom zijn ze op Franse scholen begonnen met het brainwashen van schoolkinderen.

Ondanks dat er geen wettelijke basis voor is, worden op de middelbare scholen de leerlingen tijdens geschiedenislessen onderricht in de Armeense versie van de historie. En wie het bekritiseert krijgt te maken met de vuile gezichten van hun Franse leraren en de schooldirecties.

In 2009 is een affaire geweest met de 13-jarige Turks-Franse scholier Mustafa Doğan van het Jacques Marquette College in Nancy. Deze scholier had met zijn leraar over de Armeense kwestie gediscussieerd. Zijn kritische standpunt beviel de leraar allerminst. Alsof de onderwijzer hem wilde terugpakken kreeg zijn klas een toets waarin alleen de Armeense versie van de gebeurtenis opgedreund diende te worden. Geërgerd door deze gang van zaken schreef de puber dat als er zich een Armeense genocide zou hebben afgespeeld zij het hadden verdiend.

Zijn vader werd door de schoolleiding opgeroepen voor een gesprek omdat zijn zoon Franse wetten zou hebben overtreden. De vader gaf de leiding van repliek door te stellen dat hij geen wet in die trant had gezien (verwijzend naar de nog niet aangenomen wetsvoorstel uit 2006).

Mustafa Doğan werd tenslotte voor twee dagen van school geschorst. Alsof de school het hem wilde inpeperen moest hij een opstel schrijven waarin hij de Armeense beweringen diende te onderbouwen. Met daarbij allerlei beperkingen om hem te vernederen. Zoals de titel stond vast: 'De Armeense genocide uitgevoerd door het Ottomaanse Rijk: een misdaad tegen de menselijkheid'.

Hij moest dus op basis van (pro-)Armeense leugens een opstel schrijven waarin hij diende te erkennen dat zijn voorouders nazi’s zouden zijn geweest*.

*Frankrijk heeft in WO2 op schaamteloze wijze haar duizenden joodse onderdanen behandeld en uitgeleverd aan de nazi’s. In Algerije is door de Fransen ook heel wat uitgespookt. Het is begrijpelijk dat ze mededaders zoeken, soort schaamlap-functie voor hun misdaden. Het wrange was dat Turkse diplomaten in Frankrijk juist duizenden joden uit de handen van de nazi's hadden gehouden (zie bijvoorbeeld het artikel 'Turkse Schindler redde 20.000 Joden' van de historicus Armand Sağ).

Mustafa Doğan weigerde mee te werken aan dit verfoeilijke gedrag van zijn school. Hij riep de hulp in van COJEB, een belangenorganisatie in Frankrijk, en er kwam publiciteit op gang. Daarop bedacht de school zich en werd de kerel met rust gelaten.

- lees verder -

 

Moorden in naam van een Armeense genocide (Ottowa 1982)

Vandaag precies 30 jaar terug ontnamen Armeense terroristen het leven van de Turkse diplomaat Atilla Altikat. Het toneel van deze moord was in de Canadese hoofdstad Ottowa.

Toen Atilla Altikat met zijn auto bij een verkeerslicht stopte, grepen zijn moordenaars hun kans. Ze hadden hem dagenlang geschaduwd en wachtten op een geschikt moment om hem om te brengen. Dat moment brak die dag aan. Eén van de terroristen stapte uit de volgwagen en liep op zijn slachtoffer af. Van dichtbij vuurde de Armeense moordenaar op de ongewapende diplomaat 11 kogels af.

Waartoe jarenlange haat leidt

De Armeense moordenaars van JCAG* eisten de aanslag op.

* ’Justice Commandos of the Armenian Genocide’ (‘Rechtvaardigheid Commando's van de Armeense Genocide’). Zoals de naam het al zegt: deze moordenaarsclub was speciaal opgericht om onschuldigen om te brengen voor een door leugens en haat gevoede genocide.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

Moorden in naam van een Armeense genocide (Bonn 1983)

In 1983 kwamen enkele bommen tot ontploffing in het Franse consulaat in de Duitse stad Bonn. Er vielen 2 doden en 23 gewonden.

Asala wilde met deze aanslag de Franse regering dwingen om hun acties tegen Armeense terrorisme te stoppen en gevangen genomen kompanen vrij te laten. De Asala-slager Varoujan Garbidjian was bijvoorbeeld kort na het bloedbad in D’Orly gearresteerd. (zie artikel vorige maand over de aanslag op het vliegveld van D’Orly)

Asala had nog nauwelijks twee weken ervoor (10 augustus) al een signaal afgegeven door in Teheran voor het Franse consulaat een autobom af te laten gaan.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme) 

Het financieren van je lasteraars (II)

(vervolg van deel I)

De anti-Turkse propaganda in het westen bestaat uit diverse elementen zoals op het vlak van religie, politiek of geschiedenis. Een Armeense genocide is onderdeel van dat laatste (vandaar dat we nagenoeg alleen in het westen steun zien voor een Armeense genocide).

Turkije kan dus beter zijn geld steken in het aanpakken van die anti-Turkse propaganda in plaats van zijn cultuur promoten met financieren vertalingen boeken van auteurs zoals Pamuk of Şafak.

Om zijn positie tegen die (pro-) Armeense propaganda te versterken zou Turkije de volgende boeken kunnen laten vertalen:

• ‘Death and Exile, The Ethnic Cleansing of Ottoman Muslims 1821-1922’ / ‘Dood en verdrijving, de etnische zuivering van de Ottomaanse Moslims 1821-1922’, van de hand van Justin McCarthy.
  In dit boek bespreekt professor McCarthy een vergeten en weggestopte episode uit de historie: de massale moorden en verdrijvingen van Turken en moslims uit Griekenland, Bulgarije en andere voormalige Ottomaanse provincies tussen 1821-1922.

•  ‘The Story Behind Ambassador Morgenthau’s Story’ / ‘Het verhaal achter het verhaal van ambassadeur Morgenthau’, geschreven door Heath W. Lowry.
  In dit boek ontmaskert professor Lowry de Amerikaanse ambassadeur Morgenthau, een icoon van de Armeense genocide-propaganda. Hij legt de leugens bloot die Morgenthau verkondigde over de Turken. Daarnaast krijgt men een beeld van de Armeense genocide-propaganda in het westen.

•  ‘British propaganda during the First world war (1914-1918)’ / ‘Britse propaganda tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918)’.
  In dit werk leggen M. L. Sanders en Philip M. Taylor uit hoe de Britse oorlogspropaganda in die oorlog in zijn werk ging. Aan bod komt de hier vaak besproken Leugenfabriek van de Britten.

• ‘Armenians in history and the Armenian problem’ / ‘Armenen door de historie en de Armeense kwestie’.
  Esat Uras geeft een brede schets van de Armeense kwestie.

• 'The Armenian File' / ‘De Armeense dossier’.
  Net als Uras geeft Kamuran Gurun een brede schets van de Armeense kwestie, maar deze bevat actuelere informatie.

• ‘The Armenian Massacres in Ottoman Turkey: A Disputed Genocide’ / ‘De Armeense massamoorden in Ottomaans Turkije: een betwiste genocide’.
  Hoewel dit werk dateert uit 2005, is het waarschijnlijk het meest actuele boek over de kwestie die een genuanceerd beeld geeft. Lewy probeert overigens krampachtig neutraal over te komen, maar die houding is onnodig. Gewoon zeggen waar het op staat: een gigantische propaganda waarmee men de Turken en anderen een vervalste historie probeert op te dringen.
  

• ‘The Ottoman Armenians: Victims of great power diplomacy’ / ‘De Ottomaanse Armenen: slachtoffers van de diplomatie van de Grote mogendheden’.
  S. R. Sonyel betrekt hierin de rol van de Europese grootmachten in wat de Armenen is overkomen (opjutten Armenen tegen hun staat voor hun duistere plannen, na falen ze laten stikken: Armenen dus werktuigen).

• ‘Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War’ / ‘Opgedragen om te sterven: een geschiedenis van het Ottomaanse leger in de Eerste Wereldoorlog’.
  De militair historicus Edward J. Erickson analyseert de situatie van het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog vanuit de militaire invalshoek. De situatie waarin het Ottomaanse Rijk zich destijds bevond heb ik in weblog geschetst in het 24 april-artikel, met name de tweede landkaart geeft een goed beeld van die situatie.

Wanneer de Turkse staat voorgaande werken in het Turks, Nederlands, Duits, Frans en Spaans zou laten vertalen, dan kost dat ongeveer € 1 miljoen (8 boeken laten vertalen tegen € 25.000 elk in vijf verschillende talen). Ongeveer de helft van wat aan de sympathisanten van de Armenen, Şafak en Pamuk, is besteed.

Het is een smak geld, maar men heeft dan wel munitie in handen. De vampiers van de Armeense genocidemaffia zullen in 2015 massaal uit hun slaap ontwaken. Dan heb je munitie nodig. Heel veel munitie.

Het financieren van je lasteraars

Pro-Armeense schrijvers zoals Orhan Pamuk of Elif Şafak blijken subsidie te krijgen om hun boeken in andere talen vertaald te krijgen. De subsidies komen niet van Frankrijk of Duitsland, maar van Turkije nota bene.

Deze subsidies lopen via TEDA. Dat is een project van het Turkse ministerie van Cultuur en Toerisme. Daarmee worden onder meer vertalingen van boeken van Turkse auteurs gesubsidieerd om de Turkse taal en cultuur in andere landen te promoten.

Şafak heeft bijvoorbeeld van de Turkse staat meer dan 20 keer subsidies gekregen voor vertalingen in Duits, Nederlands en diverse andere talen*. Een vertaling van een boek kost enkele tienduizenden euro’s, laten we zeggen € 25.000. De Turkse staat heeft Elif Şafak dus voor rond de half miljoen gefinancierd.

* Zie in http://www.tedaproject.com/EN/belge/2-28760/all-titles-subsidized-in-the-framework-of-teda-project.html (Engelstalig, er is ook Turkstalige versie op de site te vinden).

Maar Pamuk spant de kroon. Turkije is deze Armeense hielelikker 64 keer te hulp geschoten in het spekken van zijn banksaldo. De 1,6 miljoen euro* die de Turkse staat in zijn vertalingen heeft gestoken leidt immers tot een veelvoud aan inkomsten voor Pamuk omdat in bijvoorbeeld Nederland, Frankrijk of Amerika mensen zijn boeken gaan kopen.

* Betreft grove schattingen, dient slechts als indicatie, om indruk te geven.

TEDA van het Turkse ministerie van Cultuur en Toerisme is in 2005 opgestart. Pamuk en Şafak trokken de aandacht met hun pro-Armeense uitspraken in respectievelijk 2005 en 2006. Ik sluit daarom een berekenende actie van deze twee niet uit. Om de aandacht van potentiële buitenlandse lezers te trekken verkondigden ze de Armeense verhalen. Daar erna de justitie tegen ze optrad, kwamen ze in de spotlights van het westen. Hierna kon het cashen beginnen. 

Het is een schande dat de Turkse staat deze figuren subsidieert.

Ze staan op de barricaden wanneer het om Armenen gaat, maar ze zwijgen als het graf wanneer de Turkse slachtoffers van de Armeense slagers aan bod komen. 

  (Subatan 25 april 1918: reken niet op 1 woord aan aandacht door deze zakkenvullers op bovenstaande misdaden van de Armenen uit de Eerste Wereldoorlog)

Ze hullen zich erover in stilte omdat diezelfde westen die ze met prijzen overlaadt, ze anders als melaatsen links zal laten liggen. Tussen deze partijen is er blijkbaar een stilzwijgende overeenkomst waarbij het westen als eist stelt:

‘Verveel ons niet met misdaden Armeense slagers destijds in Anatolië, zwijg erover!’

(Buiten dit is het subsidiëren van zulke auteurs die al smakken geld verdienen in Turkije zelf niet eerlijk. Dat geld kan beter besteed worden aan andere zaken waar in Turkije dringend behoefte aan is.)

Dit is ook zo schrijnend:

Op de site van diezelfde ministerie kan men de moorden op Turken en omstanders door Armeense terroristen op na lezen. (http://www.kultur.gov.tr/EN,32379/chronolgy.html)

Het gedachtegoed achter die misdaden wordt door diezelfde ministerie gesubsidieerde lieden als Şafak en Pamuk uitgedragen. En dan zit men ze te financieren...

(de daar getoonde lijst bevat allerlei onjuiste informatie, zelfs de url van de pagina is verkeerd. Gewoon € 25.000 of € 100.000 in pompen en boel verbeteren. Laat Şafak of Pamuk maar hun vertalingen uit hun dikgevulde zakken betalen)

Wat heb je aan het promoten van je cultuur als diezelfde cultuur met kwaadaardige leugens en haat zwart wordt gemaakt, nota bene door diezelfde lieden die je financiert. Turkije had dat geld die ze steekt in het subsidiëren van de handlangers van de Armeense genocidemaffia beter kunnen besteden.

Zelf denk ik dat die subsidies, in met name het westen, geen nut hebben. In het westen heerst er een Terrible Turk-syndroom die vanaf de middeleeuwen in zwang is. De Turken en hun cultuur staan in hun wereldbeeld synoniem voor bloeddorst, geweld, slechtheid en andere kwalijke etiketteringen.

Je cultuur denken te kunnen promoten (in het westen) en doen alsof voorgaande kwalijke praktijken niet spelen, is een waanidee.

Het eerste wat je als staat moet doen is je inspanningen richten op het bestrijden van deze anti-Turkse propaganda. Het subsidiëren van vertalingen van boeken van Turkse auteurs voor de westerse markt om de Turkse cultuur te promoten, laat staan met vertaalde boeken van de hier besproken figuren, is daarom verspild geld. Elk cent ervan is verspild.

- lees verder -