De Kruistochten en Armeens verraad

(vanwege Armeense verraad in WO1, zie weblog van 24 april, wil ik dat element in dit artikel belichten)

Door de historie heen kwamen bondgenoten van Armenen vaak voor verrassingen te staan door verraad van Armeense zijde. Zoals bijvoorbeeld onder de Romeinen. De Armeense koning Artavasdes II die in 36 voor de jaartelling zijn Romeinse bondgenoot Marcus Antonius verraadde tegen de Parthen wat leidde tot een bloedbad onder de Romeinse legers*.

*Opvallende is dat deze informatie op Wikipedia is weggemoffeld. Je kan er het volgende lezen: “Geconfronteerd met de Romeinse overmacht sloot Artavasdes zich bij Marcus Antonius aan, maar de beoogde invasie van Parthië mislukte.”. De Armenen en hun groupies hebben een dagtaak aan het wegpoetsen van zulke kwalijke feiten over Armenen.

In de eeuwen erna deden ondermeer de Arabieren ervaring met deze dubieuze handelswijze van de Armenen.

Ook de Turken zijn bekend met Armeens verraad. In de Eerste Wereldoorlog hadden ze dat aan de lopende band aan den lijve ondervonden. Een berucht voorbeeld betreft het Armeense parlementslid Pastermadjian van het Ottomaanse Rijk. Deze had een Ottomaans Armeense regiment onder zijn leiding en liep met zijn troepen over naar de Russische oorlogsvijand.

Maar al ver voor de Eerste Wereldoorlog hadden de Turken kennisgemaakt met Armeense trouweloosheid in oorlogstijd.

In oktober 1097 belegerde een kruisvaardersleger Antiochië (de huidige Turkse stad Antakya). Het viel toen onder Turks bestuur en werd verdedigd door een garnizoen van vijfduizend man. Omdat de stad zwaar versterkt was, lukte het de kruisvaarders niet om Antiochië in te nemen. Het duurde acht maanden van hongerlijden en ziektes voor ze erin slaagden om de stad te overmeesteren.

Dat deden ze door een Armeense commandant van één van de vestigingstorens om te kopen (Ondanks religieuze verschillen accepteerden de Turken dus al in hun prille contacten met de Armenen deze in hun legers).

De Armeen met de naam Firouz gaf de kruisvaarders toegang tot de stad en het garnizoen werd overrompeld en de stad ingenomen. Erna volgde de gebruikelijke massamoorden door de kruisvaarders op de moslimburgers*.

 *Enkele maanden ervoor hadden de kruisvaarders daar ervaring mee opgedaan toen ze Nicea (het huidige Iznik), die ook onder Turks bestuur viel, hadden veroverd. Deze ervaringen in het uitmoorden van burgers in veroverde steden kwamen van pas toen ze in 1099 Jeruzalem innamen.
(Dit kruisvaardersleger was vanaf het begin in feite een ordinaire slagersclub. Toen ze in 1096 de tocht ondernamen vanuit West-Europa, joegen ze eerst duizenden joden door de kling)

de moordpartijen op de moslims van Antiochië (juni 1098)

Om de kruisvaarders tegen te houden rukte een Turks ontzettingsleger op naar de belaagde stad, maar ze kwamen net te laat aan. Hierna werden de kruisvaarders zelf belegerd. Omdat de kruisvaarders na enkele weken zonder voedsel kwamen te zitten, deden ze een uitbraakpoging. Ze vochten zich door de Turkse belegering heen en wonnen de strijd. Erna lag de weg naar de heilige stad Jeruzalem open die ze in 1099 veroverden. Christelijk Europa kreeg hierdoor een boost en organiseerde erna nog vele Kruistochten.

De kruistochten zouden een totaal andere afloop hebben gehad als er van Armeens kant loyaliteit was getoond. Indien de Armeense commandant de stad niet aan de kruisvaarders had overgedragen, dan zou waarschijnlijk het verzwakte kruisvaardersleger door het Turks leger in de pan zijn gehakt. Hierna zouden we nooit meer van de kruistochten hebben gehoord omdat de eerste ervan in Antiochië in een fiasco was geëindigd.

Ondanks die ervaring uit 1098 zouden de Turken later de Armenen hoog aanslaan en ze in de eeuwen erna “het betrouwbare volk” noemen. Ze zouden zich gruwelijk vergissen.