De Britse Leugenfabriek (VI) - Het wissen van sporen

- deel I (intropagina deze serie) -

Het is begrijpelijk dat de Britten hun propaganda-activiteiten geheim wilden houden. Er zat zoveel verderf en kwaadaardigheid in dat bekend raken ervan de Britse staat zou schaden.

Hoe geniepig de Britten te werk gingen om de Turken door het slijk te halen, liet hun premier Lloyd George zien. Kort na de publicatie van Sykes' artikel in The Times gaf hij Wellington House opdracht om bepaalde propaganda-elementen uit te werken in het zwartmaken van de Turken:

Het gebrek van de Turken om een goed bewind te voeren, zijn wanbestuur en met name zijn bloedbaden tegen de hardwerkende bevolkingsgroepen.

Deze Britse proto-nazi* beklemtoonde dat dit op een heimelijke wijze diende te gebeuren om geen achterdocht te wekken:

 “Ik hoef er niet op te attenderen dat het belangrijk is dat dit geleidelijk dient plaats te vinden en dat de artikelen gespreid moeten zijn over een aanzienlijke tijdsperiode om niet bloot te geven wat we aan het bekokstoven zijn. Artikelen zoals die van Sir Mark Sykes in the Times willen we zien.”

[bovenstaande twee citaten zijn vertalingen van in deel IV vermelde artikel 'Wellington House and the Turks’ van professor Justin McCarthy]

* Er is een ellenlange lijst van hoge Britse politici die de Turken intens haatten. Meest prominente was wel William Gladstone. Winston Churchill is ook in in dat rijtje te vinden (de nederlaag tegen de Turken in Gallipoli had hem zwaar beschadigd).
Lloyd George, opgevoed door christenfundamentalistische ouders, kan ook tot deze haatclub gerekend worden. In een toespraak in november 1914 zei hij over de Turken:

 “De Turken zijn een menselijke kanker...”

Het was dus geen wonder dat deze mensenhater Hitler diverse keren heeft ontmoet en zelfs zijn bewondering voor hem had uitgesproken.
Je ziet dus dat haat de bindende kracht is achter al deze lieden in de anti-Turkse propaganda (waaronder ook de Armeense propaganda valt). Haat toen en haat heden.

Lloyd George naast zijn favoriet.

Video:

De aard van hun propaganda was blijkbaar zo explosief dat zelfs geheimhouding niet voldeed: de Britse overheid besloot na WO1 om de archieven van Wellington House te vernietigen. Elk spoor die hun misdadige optreden tegen de Turken kon blootleggen wilden ze wegmoffelen.

Pas in 1935 raakte algemeen bekend dat deze Britse propaganda-afdeling in de Eerste Wereldoorlog had geopereerd.

(Alhoewel de Eerste Wereldoorlog al jaren voorbij was, kwam het publiek dan pas achter het bestaan ervan. Er moet dus echt iets explosief te verbergen zijn geweest)

De kwade geniussen van Wellington House hadden er dus van alles aan gedaan om de sporen naar hun betrokkenheid in deze dubieuze praktijken te verbergen.

Het is zelfs zo dat de Britten heden nog altijd hun gedrag van destijds tegen de Turken pogen weg te moffelen. Een voorbeeld is te zien op een site die de Armeense propaganda aan de kaak stelt. In het artikel 'Scholarship vs. Propaganda' (‘Wetenschap versus propaganda’) schrijven ze:

 ‘Opmerking: Onderstaande inhoud komt van de Britse Nationale Archieven na een bezoek op 14 oktober 2012. De bovenstaande link is om onbekende redenen veranderd & de informatie over de Oorlogspropaganda Bureau is aanzienlijk gewijzigd. De paragraaf over de Turken is helemaal verwijderd uit het artikel.’

[Ik heb die informatie van ze gecontroleerd. De site van de Britse Nationale Archieven lijkt de oorspronkelijke tekst weer teruggeplaatst te hebben.]

Het gevolg van het vernietigen van de Wellington House archieven is duidelijk. Hoe de propaganda tegen de Turken precies in zijn werk ging is nu niet te reconstrueren. 

Van diverse Wellington House publicaties die de Britse oorlogsinspanningen promootten zijn de auteurs bekend. 

Maar ten aanzien van anti-Turkse publicaties is dit minder het geval. Van sommige van die Mein Kampfs zijn de werkelijke auteurs verborgen gebleven. Welke schrijver zat bijvoorbeeld achter Martyred Armenia ? (in ieder geval niet de fantasie-arabier Fa'iz El-Ghusein). Het is bijvoorbeeld voorstelbaar dat dit werk van de hand van de Wellington House handlanger Rudyard Kipling of Arthur Conan Doyle is.

Er is wel een mogelijkheid om dat te achterhalen: literatuurwetenschappers kunnen met stijlanalyse de auteurs van anonieme werken traceren. Zij kunnen met analyse van de schrijfstijl van de auteurs een match maken met dat Wellington House materiaal. 

Hier ligt dus een taak voor dergelijke onderzoekers om dat bloot te leggen. Turkije zou bijvoorbeeld hiervoor geld kunnen uittrekken. Zo kunnen de ware gezichten achter al die Mein Kampfs aan de wereld getoond worden.



- deel VII -