De moeder van alle leugens

Eerder besprak ik de columnist Cengiz Aktar van de Turkse krant Todayszaman. Gisteren kreeg hij de gelegenheid om de Armeense leugens er verder te promoten.

In zijn artikel 'A hell for women and children’ (‘Een hel voor vrouwen en kinderen’) probeerde hij een link te maken naar de misdaden van de extremisten van ISIS en de Armeense leugenaars.

Hij trapte af met een verhaal die de Armenen Hayg Toroyan en Zabel Essayan opdisten. Die hadden een publicatie uit 1917 opgepimpt waarin gruwelijkheden op Armenen worden beschreven. Conform Armeense gebruik worden de Turken erin als harteloze, wrede figuren opgevoerd.

In de serie ‘Kenmerken van de Armeense gruwelpropaganda: Fabula Fantastica’ ging ik in op die verhalen van de Armenen en hun groupies. Even kritisch naar kijken en dan blijken we met fantasten te maken te hebben.

Het verhaal waarmee deze pro-Armeense groupie zijn artikel opende heeft de kenmerken die ik in die serie besprak. Voor indruk geef ik hieronder een samenvatting:

Het hele spoor van Tal Abyad naar Arab Punar [Ayn-al Arab of Kobani, zie kaart] was besmeurd met bloed van vrouwen en kinderen. Lichaamsdelen lagen overal langs het spoor verspreid. Dat kwam omdat de Armenen door de trein waren overreden. De Turkse gendarme verplichtte mensen om ‘s nacht op de rails te zitten. Daar de arme Armenen niet wisten wat een treinrails was, vielen ze zonder argwaan erop in slaap. Erna moesten de resten van hun verminkte lichamen van de rails verwijderd worden zodat de trein verder kon rijden.

Hoeveel intellect is vereist om dit verhaal te slikken als echt? Weten de Armenen die gereloceerd worden echt niet wat een treinspoor is? Zouden de Turkse gendarme dat ook niet weten dat ze mensen erop laten rusten? Als ze het wel weten, zouden ze zich niet bewust zijn dat er ongelukken zullen plaatsvinden en er erna verminkte lichamen op rails zullen liggen.
Of genieten ze ervan om zulke taferelen te veroorzaken door de mensen er niet voor te waarschuwen?
Ook zullen de spoorwegen elke keer met vertragingen te maken krijgen omdat ene na ander lijk de treinen ophield. Het was notabene de enige spoorlijn van de Turken in dat gebied (de Bagdad Spoorlijn). Dat ze met zulke wandaden ene na andere vertraging zouden willen veroorzaken is idioot voor woorden. Ze zullen toch wel zulke zaken gecommuniceerd hebben naar de verantwoordelijken?

Of zijn de Turken zo dom dat ze zulke dingen toestaan op de spoorwegen?

Dit zijn enkele vragen die bij me opkwamen. Het verhaal is dus verzonnen.

Ik heb de onlineversie van die publicatie niet kunnen vinden, maar het publicatiejaar 1917 is een indicatie. Het eerste waaraan ik dacht was Wellington House, de Britse oorlogspropaganda-afdeling. Diens anti-Turkse publicaties werden destijds ook vertaald en verspreid. (Eventuele updates zullen volgen) 

Alhoewel Aktar, zoals wetenschappers doen, de bron van zijn bewering erbij vermeldde, is dat niet genoeg. Je moet ook kunnen doorzien of je met feit of fictie te maken hebt. Daarin heeft hij zwaar gefaald.

Hij is een professor aan de Turkse Bahcesehir Universiteit. Deze kerel is duidelijk niet gekwalificeerd om de titel professor te dragen. Blijkbaar zijn de eisen op die universiteit niet zo hoog. Volgens de rankings van de beste universiteiten in de wereld staat het op plek ergens ver na 1000. Geen wonder.
En daar horen universiteiten ook thuis die leeghoofden zoals Cengiz Aktar serieus nemen.


Aktar sloot zijn column af met dat 'de Armeense genocide' de moeder van alle genocides in het Midden-Oosten was. Het klopt dat we met een moeder te maken hebben. Niet de moeder van een genocide, maar de moeder van alle leugens.