De Kruistochten en Armeens verraad

(vanwege Armeense verraad in WO1, zie weblog van 24 april, wil ik dat element in dit artikel belichten)

Door de historie heen kwamen bondgenoten van Armenen vaak voor verrassingen te staan door verraad van Armeense zijde. Zoals bijvoorbeeld onder de Romeinen. De Armeense koning Artavasdes II die in 36 voor de jaartelling zijn Romeinse bondgenoot Marcus Antonius verraadde tegen de Parthen wat leidde tot een bloedbad onder de Romeinse legers*.

*Opvallende is dat deze informatie op Wikipedia is weggemoffeld. Je kan er het volgende lezen: “Geconfronteerd met de Romeinse overmacht sloot Artavasdes zich bij Marcus Antonius aan, maar de beoogde invasie van Parthië mislukte.”. De Armenen en hun groupies hebben een dagtaak aan het wegpoetsen van zulke kwalijke feiten over Armenen.

In de eeuwen erna deden ondermeer de Arabieren ervaring met deze dubieuze handelswijze van de Armenen.

Ook de Turken zijn bekend met Armeens verraad. In de Eerste Wereldoorlog hadden ze dat aan de lopende band aan den lijve ondervonden. Een berucht voorbeeld betreft het Armeense parlementslid Pastermadjian van het Ottomaanse Rijk. Deze had een Ottomaans Armeense regiment onder zijn leiding en liep met zijn troepen over naar de Russische oorlogsvijand.

Maar al ver voor de Eerste Wereldoorlog hadden de Turken kennisgemaakt met Armeense trouweloosheid in oorlogstijd.

In oktober 1097 belegerde een kruisvaardersleger Antiochië (de huidige Turkse stad Antakya). Het viel toen onder Turks bestuur en werd verdedigd door een garnizoen van vijfduizend man. Omdat de stad zwaar versterkt was, lukte het de kruisvaarders niet om Antiochië in te nemen. Het duurde acht maanden van hongerlijden en ziektes voor ze erin slaagden om de stad te overmeesteren.

Dat deden ze door een Armeense commandant van één van de vestigingstorens om te kopen (Ondanks religieuze verschillen accepteerden de Turken dus al in hun prille contacten met de Armenen deze in hun legers).

De Armeen met de naam Firouz gaf de kruisvaarders toegang tot de stad en het garnizoen werd overrompeld en de stad ingenomen. Erna volgde de gebruikelijke massamoorden door de kruisvaarders op de moslimburgers*.

 *Enkele maanden ervoor hadden de kruisvaarders daar ervaring mee opgedaan toen ze Nicea (het huidige Iznik), die ook onder Turks bestuur viel, hadden veroverd. Deze ervaringen in het uitmoorden van burgers in veroverde steden kwamen van pas toen ze in 1099 Jeruzalem innamen.
(Dit kruisvaardersleger was vanaf het begin in feite een ordinaire slagersclub. Toen ze in 1096 de tocht ondernamen vanuit West-Europa, joegen ze eerst duizenden joden door de kling)

de moordpartijen op de moslims van Antiochië (juni 1098)

Om de kruisvaarders tegen te houden rukte een Turks ontzettingsleger op naar de belaagde stad, maar ze kwamen net te laat aan. Hierna werden de kruisvaarders zelf belegerd. Omdat de kruisvaarders na enkele weken zonder voedsel kwamen te zitten, deden ze een uitbraakpoging. Ze vochten zich door de Turkse belegering heen en wonnen de strijd. Erna lag de weg naar de heilige stad Jeruzalem open die ze in 1099 veroverden. Christelijk Europa kreeg hierdoor een boost en organiseerde erna nog vele Kruistochten.

De kruistochten zouden een totaal andere afloop hebben gehad als er van Armeens kant loyaliteit was getoond. Indien de Armeense commandant de stad niet aan de kruisvaarders had overgedragen, dan zou waarschijnlijk het verzwakte kruisvaardersleger door het Turks leger in de pan zijn gehakt. Hierna zouden we nooit meer van de kruistochten hebben gehoord omdat de eerste ervan in Antiochië in een fiasco was geëindigd.

Ondanks die ervaring uit 1098 zouden de Turken later de Armenen hoog aanslaan en ze in de eeuwen erna “het betrouwbare volk” noemen. Ze zouden zich gruwelijk vergissen.

Todayszaman en de Armeense nongenocide

Er is een Turkse onlinekrant genaamd Todayszaman. In de Engelstalige versie kon je op woensdag 25 april op zijn minst drie artikelen lezen waarin de Armeense standpunten aan de man werden gebracht.

Hieronder een korte schets van deze artikelen. 

”After denial” van de columnist Cengiz Aktar (http://www.todayszaman.com/columnist-278588-after-denial.html)
Hij beweert dat in Turkije racisme volop aanwezig is, terwijl Turken dat juist zouden weerspreken. Deze claim onderbouwt hij met krantenartikelen waarin voetbalsupporters concurrerende supporters en spelers racistisch bejegenden. Dat de Turken tegenspreken dat er racisme heerst koppelt hij weer aan dat ze de Armeense verhalen zouden ontkennen. En dat ontkennen slecht is, dat ze juist zulke dingen moesten toegeven. Volgens deze Aktar zouden de Turken zich dus moeten overgeven aan de Armeense lasteraars en geen verzet meer bieden.

Ik heb één woord voor deze kerel:
Een slapjanus die bij het geringste op zijn rug ligt en zich overgeeft aan zijn belagers. Ik vraag me af welke weekdier hem heeft opgevoed.
Hij lijkt geen kennis te hebben van de Turkse mentaliteit. Ze vechten tot het eind en gaan de strijd niet uit de weg. De afgelopen jaren hebben ze op elke hoek van de wereld de Armenen en hun volgelingen bevochten en klappen uitgedeeld. Hier is een laatste voorbeeld van het falen van de Armeense genocidemaffia.

UPDATE:
Deze Aktar is diezelfde die in 2008 de 'Het spijt ons'-campagne voerde om de Armenen excuses aan te bieden voor hun leed uit de Eerste Wereldoorlog. Zoals zulke schoften gewoon is, geen één woord over het lijden en sterven van de bijna 2,5 miljoen Turken en andere moslims tussen 1914-1922. Een aanzienlijk deel van hen vonden de dood door toedoen van Armeense milities en bendes.


“Genocide, women and pain” van Alin Ozinian. (http://www.todayszaman.com/news-278607-genocide-women-and-pain-by-alin-ozinian*.html)

De Armeense Ozinian mocht de lezers vertellen over wat de arme Armeense vrouwen en meisjes zoal was overkomen. Dat de Turken ze beroofden van hun familie om als echtgenote te dienen of opnamen in hun gezin om ze van ellende te behoeden. En dat ze hun Armeense identiteit moesten wijzigen ten gunste van de Turkse.

De sentimentele toer dus. Zo wil ze inspelen op het gevoel. Bekende methode onder Armenen om hun verhaal te verkondigen. Maar wat ze vertelt over deze arme Armeense vrouwen en meisjes haalt in feite de genocideclaim onderuit.

Turken worden door deze genocidemaffia vaak gelijk gesteld aan de nazi’s. Onder nazi’s was omgang met joodse vrouwen taboe. Het werd gezien als “Rassenschande”, een schande voor de Germaanse ras. Zo zou de zuiverheid van deze nobele ras namelijk in gevaar komen.
Wat doen de Turken daarentegen in deze Armeense verhalen? Die storten zich massaal op de Armeense vrouwen en maken ze tot echtgenotes.

Turken hebben dan hun genocide totaal verprutst. Bij genociden is er haat en afkeer tegen de slachtoffers. Het laatste wat een genocidedader doet is de "minderwaardigen" in zijn groep opnemen.

“1915 is a bit like this as well” van Markar Esayan. (www.todayszaman.com/columnist-278585-1915-is-a-bit-like--this-as- well.html)
Dit is een artikel van de Armeen Markar Esayan. Net als zijn mede-Armeen Ozinian gaat hij op de sentimentele toer, om sympathie te kweken. Hij vertelt dat zijn grootvader en sommige van zijn familie niet weggevoerd werden vanwege hun werk (ze waren blijkbaar nodig door de Turken). 

Dit deel van hun verhalen is ook opvallend: dat Armenen niet altijd werden weggevoerd.

Als het ging om een klein deel van de Armeense bevolking, dan hadden ze een punt. Maar het bizarre is dat de Turken in westelijk Anatolië honderdduizenden Armenen niet reloceerden. De meeste Armenen die werden gereloceerd kwamen uit Oostelijk Anatolië. (waar de Armeense guerrilla met vijandelijke activiteiten de Ottomaanse oorlogsinspanningen probeerde te ontwrichten om de weg te plaveien voor het oprukkende Russische invasieleger)

Het niet wegvoeren van honderdduizenden Armenen, terwijl ze binnen handbereik lagen, is vergelijkbaar met Hitler die honderdduizenden joden uit Hamburg, Berlijn en Neurenberg met rust liet en niet liet deporteren naar Auschwitz.

Tot zover de analyse van artikelen uit Todayszaman.

Het opvallende aan deze artikelen is ook dit:
In de Armeense propaganda wordt verkondigd dat je in Turkije niet mag erkennen dat er een genocide was gepleegd. En dat je anders de bak in draait.

Maar wat blijkt dus? Kranten blijken volop deze Armeense aantijgingen te publiceren want behalve Todayszaman laat bijvoorbeeld de Turkse krant “Radical” zich in met deze praktijken. Columnisten en anderen krijgen vrije ruimte voor hun, zoals hierboven bleek, leugenachtige verhalen. Bovendien worden commentaren van Armenen en hun supporters zonder tegenwerking geplaatst.

De genoemde krant zou een onderdeel zijn van de Gülenbeweging. Deze beweging (met islamitische kern) predikt samenwerking, vrede en dergelijke. Misschien dat ze eronder ook verstaan dat je de Armeense leugens maar moet accepteren om goodwill bij westerlingen te krijgen voor je denkbeelden.

De afgelopen jaren hebben de Turken de Armenen en hun aanhangers op alle fronten bevochten. Het lijkt erop dat het besef onder de Armenen groeit dat ze aan het verliezen zijn. Ook hun supporters worden zich meer en meer bewust dat ze met oplichters te maken hebben.

Nu het moment suprême nadert (2015) moeten de Turken ze geen enkel hoop geven en deze gigantische Armeense leugen met wortel en tak uitroken. De genadeklap uitdelen.
Dat betekent dat ze, nu ze in het buitenland continue verslagen worden, ze in Turkije zelf geen enkele houvast geboden mag worden.

Artikelen zoals in Todayszaman geeft deze charlatans hoop. Die hoop moet je ze niet geven.

(deel II)

24 april 1915 - De Turken slaan als eerste toe

In een eerder weblog-artikel besprak ik de oorlogshandelingen in oostelijk Anatolië. Zoals er te lezen is, waren halverwege april 1915 de Armeense onderdanen van het Rijk druk doende om de stad VAN in te nemen. Of ze lieten zich in met guerrilla om de Ottomaanse legers te verzwakken.

Maar in april 1915 werd het kernland van de Turken niet alleen vanuit het oosten bedreigd. Vanuit het westen was namelijk een gigantische invasie van hun oorlogsvijanden gaande.

In april 1915 waren de armada van de toenmalige supermachten Frankrijk en het Britse Rijk bezig met een invasie via Gallipoli. Als ze er doorgebroken waren, hadden ze slechts één doel voor ogen gehad: Istanbul, de hoofdstad van het Ottomaanse Rijk innemen. Behalve dat zo de wil van de Turken gebroken zou worden (machtscentrum valt), konden ook de aanvoerlijnen naar hun bondgenoot Rusland hersteld worden. 

Om dit te bewerkstelligen moest eerst de doorvaart in de zee-engte van de Dardanellen veilig verlopen. Maar de oevers ervan waren zwaar versterkt met Turkse fortificaties en kanonnen. Vanaf februari 1915 hadden de Britten en de Fransen daarom deze Ottomaanse versterkingen met hun oorlogsschepen gebombardeerd. 

Omdat de bombardementen geen effect sorteerden, besloten ze tot een invasie aan land via de Gallipoli schiereiland, om erna via land de Turkse kanonnen langs de Dardanellen uit te schakelen.

In de nacht van 24 op 25 april 1915 was de invasiemacht van bijna 100.000 man de kusten van Gallipoli genaderd. Op 25 april zou tenslotte de invasie aan land plaatsvinden.

 De Turken bevonden zich feitelijk in een tanggreep, een beproefd tactiek in militaire manoeuvres om een vijand te verslaan.

Wat er ongeveer twee weken gaande was in de stad VAN (zie aan het begin vermelde artikel), gaf aan dat Armenen in een grote stad een massale opstand konden ontketenen om vijandelijke legers te ondersteunen. 

Daarom sloegen de Turken als eerste toe. Net voor de landing op 25 april 1915 van duizenden vijandelijke soldaten in Gallipoli, hadden de Ottomaanse autoriteiten de kopstukken van de Armeense Dasnaks opgepakt. Om te voorkomen dat ze staatsvijandige activiteiten konden organiseren zoals in de stad VAN*.

* De Ottomaanse autoriteiten hadden een mol in de Armeense organisatie, Artin Megerdichian, die hun de namen van deze Dashnak-leiders (en hun supporters) doorspeelde.

De Dasnaks die sinds 1908 de leidende beweging van de Armenen vormden, waren tot de tanden toe bewapend.

Achter de oorlogsfronten waren de Dashnaks eveneens bezig met voorbereidingen om de Turken op een geschikt moment aan te vallen. De duizenden in beslaggenomen wapens van de Armenen zijn hier het levende bewijs van:

Op pagina 1 t/m 3 in http://www.ermenisorunu.gen.tr/english/album/index.html zijn meer van deze bewijzen te vinden.

(Er wordt van Armeense kant verkondigd dat de Turken deze taferelen in scene zouden hebben gezet met hun eigen wapens. Dit lijkt onwaarschijnlijk: de Turken vochten nagenoeg bijna met hun blote handen tegen de vijandelijke invasielegers, ze hadden elk wapen nodig in de strijd)

Overal in Anatolië waren deze steelse acties van Armenen gaande zoals in Trabzon, Amasya, Sivas, Kayseri, Adana, Dörtyöl, Urfa of Diyarbekir. Maar ook in Izmit (nabij Istanbul) dachten de Armeense Dasnaks hun heimelijke plannen te kunnen verwezenlijken. Het blijkt dus dat de Armenen ver van de oorlogsfronten (zoals in de Centraal-Anatolische Kayseri en Sivas) druk aan het voorbereiden waren om de trekker over te halen.

 

Gerelateerde artikelen:

•  ‘Het verschil tussen militaire logica en fantasie‘ 
• ‘25 april: Armeense G-maffia doodstil’
• de serie over Relocatie van de Ottomaanse Armenen

De Frans Armeense Stalinwet - IV (slot)

(vervolg van deel III)

Nadat het Lagerhuis en de Senaat het wetsvoorstel hadden goedgekeurd, was alleen nog de handtekening van Sarkozy nodig om de wet in werking te laten treden.

Er is in Frankrijk desondanks een route die een wetsvoorstel kan torpederen.

Dat is wanneer 60 of meer leden van het Lagerhuis óf de Senaat tegen een aangenomen wet bezwaar indienen bij het Constitutionele Raad  (het hoogste juridische orgaan in Frankrijk, zoals in Nederland de Hoge Raad). Het Constitutionele Raad kan dan alsnog besluiten om de wet als ongrondwettig te bestempelen. Dan wordt de wet verworpen.

Daar er 86 senatoren in de tweede stemming in de Senaat tegen hadden gestemd, ging Turkije bij hen lobbyen om dit wetsvoorstel bij het Constitutionele Raad aan te kaarten. De voorstanders van het wetsvoorstel lobbyden overigens ook volop. Tenslotte waren er 77 senatoren (en 65 van het Lagerhuis) die een petitie indienden waarna het Constitutionele Raad zich over het wetsvoorstel boog.

Het Constitutionele Raad stelde op 28 februari 2012 dat het wetsvoorstel ongrondwettig was. Het was in strijd met de vrijheid van meningsuiting was haar oordeel.

Sarkozy beloofde erna zich te willen inzetten om een aangepaste wet er doorheen te krijgen. Zijn tegenstander in de presidentsverkiezingen Hollande sloot zich bij hem aan.

Hun pogingen zijn in feite tevergeefs. Zelfs als Frankrijk in de toekomst een dergelijke wet zou aannemen, is er grote kans dat het in strijd is met Europese wetten. Turken en andere critici kunnen namelijk naar het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) stappen om het aan te vechten.

Het EHRM heeft vaker een oordeel geveld over wetten waarin het bekritiseren van genociden strafbaar was gesteld. Zij heeft daarbij bepaald dat de vrijheid van meningsuiting beperkingen kent indien het gaat om historisch vastgestelde feiten. De Holocaust is een voorbeeld van zo’n historisch vastgestelde feit, maar ook andere genociden die door internationale tribunalen zijn vastgesteld, zoals de genocide in Rwanda of Srebrenica vallen daaronder.

Artikel 17 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens beschermt deze historische gebeurtenissen tegen misbruik. Daarom worden tegenstanders die dergelijke genociden bagatelliseren of verwerpen door Europese rechtbanken aangepakt.

Een Armeense genocide valt niet onder deze categorie genociden (het is immers niet een historisch vastgestelde feit). Het is zelfs zo dat de uit Turkije afkomstige Doğu Perinçek zijn veroordeling in Zwitserland bij het Europese Hof  heeft aangekaart. Perinçek noemde de Armeense aantijgingen een imperialistische leugen waarna de Zwitserse justitie hem veroordeelde. In de weblog van 23 maart 2007 'Zwitserland: een schurkenstaat (II)' meer hierover. Over deze zaak moet de uitspraak nog volgen.

UPDATE:

Het Europese Hof heeft op 17 december 2013 uitspraak gedaan over de veroordeling van Doğu Perinçek door Zwitserland. De Zwitserse justitie is door het hof terug gefloten: vrijspraak voor Perinçek.

Wat we met voorgaande in de Franse politiek zien is het volgende:

De Fransen proberen vanuit hun White man's Burden-complex* hun versie van de historie aan de Turken voor te schrijven. Zelfs als ze ervoor hun fundamentele democratische waarden, de vrijheid van meningsuiting, voor moeten opofferen. 

* De racistische Europese ideologie dat alle andere volkeren barbaren zijn en zij ze wel beschaving zouden bijbrengen. Oftewel: Europeanen weten wel wat juist is.

En dan te bedenken dat diezelfde Turken de Fransen in 1543 uit de handen van Spanjaarden hielden. Om maar niet te spreken over de joodse voorouders van Sarkozy (de Mallah’s). Die waren diezelfde Spanjaarden ontvlucht vanwege vervolgingen en vonden een toevluchtsoord in het Ottomaanse rijk van de Turken…