De bastaard van Istanbul

Romanschrijvers werken met hun fantasie. Wie dat goed doet kan succes boeken. Zo heeft de Turkse schrijver Orhan Pamuk een Nobelprijs binnengehaald. Hij zal zich wel thuis voelen bij de club van aanhangers van de Armeense “genocide”. Het wemelt er van fantasten en leugenaars.

Hoe het gesteld is met de houding van Pamuk over de Turks-Armeense kwestie bleek uit een toespraak van hem. In de tv-uitzending (Nova, 9 november 2005) sprak Pamuk een gehoor toe bij de ontvangst van Vredesprijs van de Duitse boekhandel. Daarin zei hij het volgende:

“Ik vind dat een Turkse schrijver zijn werk niet goed doet als hij niet vertelt over de minderheden en de duistere kant van de verborgen geschiedenis.”

Hij gebruikte twee elementen die de onze aandacht trekken: “duistere kant” en “de verborgen geschiedenis”. 
 Pamuk, wat ben je “vergeten”? “De duistere kant van de verborgen geschiedenis’: die van de Armenen. En wel: Hoe deze arme Armenen onder Turkse vrouwen en kinderen hadden huisgehouden:

(bron foto's: http://www.ermenisorunu.gen.tr/english/album/ana4.html en verder)

En:
van vele getuigen hebben we verslagen van dit slagerswerk Armenen:

In het Algemeen Handelsblad (een voorloper van het dagblad NRC) van 25 mei 1920 schreef een Oostenrijkse journalist erover.

In de Eerste Wereldoorlog hadden de Armenen samen met hun Russische meesters Turkse gebieden in Oost-Anatolië bezet. Later trokken de Russen zich terug. De Armeense soldaten en militieleden bleven achter.
We lezen in zijn artikel:

“Na den terugtocht van het Russische leger, die op de Russische vreede volgde, namen de troepen van het z.g. Armeensche leger, de militaire operaties in de bezette Turkse gebieden over. Gedurende de Russische bezetting beschermden de Russen het leven en eigendommvan de Turken. Wat na dan terugtocht van de Russen gebeurd is, is hartverscheurend. De kleine Turksche nederzettingen werden door de benden van generaals Adronits en Murat tot den laatsten man afgemaakt, kerken tot den laatsten steen vernield.”

“Ik heb in Erzincan ruines gezien, waar honderden lijken van gewurgde Turken lagen tusschen de puinhoopen. Ik heb licht laten schijnen in putten, die vol lijken waren. Ik heb met eigen ogen gezien, dat graven open gemakt werden, waarin mannen-en vrouwenlijken overelkaar lagen, bij honderden. Wie hadden dit gedaan? Die overwinnende Armeniers.”

Dit artikel is ook te vinden in www.nrc.nl/redactie/weblogs/wereld/artikel_handelsblad.doc (of snelle weergave als je het niet gedownload wilt hebben). De Oostenrijkse journalist Stephen Steiner bleek de getuige te zijn die dit had vastgelegd, zie in http://www.tallarmeniantale.com/austrian-witness.htm.

Wanneer pijnlijk zaken van de zogenaamde Armeense genocide, zoals het slagerswerk van Armenen op Turkse vrouwen en kinderen gezien moet worden, kijken aanhangers van de Armenen de andere kant op. Een genocide met dergelijke pijnlijke beschrijvingen is immers onverkoopbaar.

Lees ook: 'Het financieren van je lasteraars'