Todayszaman en de Armeense nongenocide (II)

Vorige keer bracht ik enkele artikelen uit deze krant onder de aandacht. Nu kreeg een gepensioneerde rechter de gelegenheid om de lezers te verkondigen over wat voor een ellendelingen de Turken wel niet waren. Het betreft ene Ümit Kardaş (nog een Ümietje dus).

Hier kan men diens relaas op na lezen: "German militarism’s connivance with Committee of Union and Progress”. Zijn beweringen baseert hij op een boek die de Duitser Wolfgang Gust had gepubliceerd.

Als ik afga op zijn manier van redeneren en omgaan met ‘bewijsmateriaal’, dan vrees ik dat deze leeghoofd heel veel onschuldige mensen heeft veroordeeld.

Volgens Ümit Kardaş/Gust hadden de Duitsers, die in de Eerste Wereldoorlog een bondgenoot van de Turken waren, het voortouw genomen in het belagen van christelijke minderheden zoals de Grieken en de Armenen.

Ze zouden de Turken hebben aangezet in het Turkificeren en islamiseren van deze minderheden (in artikel wordt gesproken over ‘homogenisering’, dus iedereen moest een Turk worden). Daartoe werd er - aldus Ümit Kardaş/Gust - van alles ingezet zoals het wegvoeren van deze minderheden, ze massaal om te brengen of ze dwingen moslim/Turk te worden. Doel was om zo het Ottomaans Rijk om te vormen tot een pure Turkse moslimstaat.

Dit is een verzonnen motief. Dat blijkt uit het feit dat er na WO1 nog altijd miljoenen Armenen, Grieken en Koerden in dat rijk leefden.
Bovendien: Wat zouden de Duitsers mee opgeschoten zijn om medechristenen zo te laten behandelen door de moslimTurken? Wat schieten de Duitsers op met een pure Turkse rijk?
Er zit ook totaal geen logica in dit verhaal: midden in een overlevingsoorlog beginnen de Turken aan een totaal afleidende project van minderheden willen uitroeien om een Turks rijk te vestigen…
(in de volgende weblog-artikel meer over deze bizarre claim)

Ik vermoed dat Gust deze truc van Duitsers de schuld toerekenen bedacht heeft om de Turken via een omweg te pogen overhalen om een door deze maffia bedachte schuld te erkennen. Zo van: “Het was niet echt jullie schuld, maar van de Duitsers. Dus als jullie onze leugens erkennen is er niks ergs aan de hand.”

Gust kan als de belangrijkste architect in Duitsland van de Armeense genocide-propaganda beschouwd worden. Een fanaticus van zo’n kaliber kom je niet vaak tegen. Bij deze mensen zit ergens in hun iets wat zo anti-Turks is dat ze alle normale denken laten varen. 
Hun vooringenomenheid leidt tot bizarre verhalen die van alle kanten rammelen. Behalve ontbreken logisch denken (zoals hiervoor uiteengezet met een zogenaamde 'pure Turks rijk nastreven') zien we bij deze figuren ook een gebrek aan kritisch denkvermogen.

Om zijn betoog van Turken als wrede klootzakken verder te onderbouwen voert Ümit Kardaş een Duitser als getuige op over wat er zich destijds zou hebben afgespeeld. Het betreft ene Martin Niepage, een onderwijzer die les gaf op een Duitse school in Aleppo. Zijn relaas is één en al een horrorverhaal over wat de Armenen zou zijn overkomen.

Ümit Kardaş heeft in zijn loopbaan als rechter opgetreden. Van dergelijke mensen verwacht je enig kritisch denken in het getoonde bewijsmateriaal. Dat liet hij na. De verschrikkingen die Niepage beschreef komen regelrecht uit de koker van de Britse oorlogspropaganda uit de Eerste Wereldoorlog. Daarover heb ik eerder geschreven, zie in “De basis van de Armeense genocideclaim: oorlogspropaganda“.

Daar besprak ik de Britse oorlogspropaganda afdeling die verantwoordelijk was voor veel gruwelverhalen gericht tegen de Turken. Eén van hun bekendste werk heette 'The treatment of Armenians in the Ottoman Empire 1915-1916'. 
Dat werk wordt door Westerse universiteiten als een standaardwerk gebruikt om de Turken een genocide aan te rekenen. Er staan allerlei dubieuze aantijgingen in zoals dat de Turken zoveel Armenen vermoordden dat de loop van grootste rivier van Anatolië (de Eufraat) 100 meter opschoof…Het is begrijpelijk dat er zulke krankzinnige verhalen in staan. De auteur van dat werk, Arnold Toynbee, noemde zijn afdeling namelijk “De Leugenfabriek”*.

* zie “Arnold J. Toynbee, a life”, geschreven door William Hardy McNeill, pagina 72:

(Geïnteresseerden kunnen meer over de anti-Turkse machinaties van die Britse afdeling op na lezen in de serie De Britse Leugenfabriek. )

Die Britse oorlogspropaganda afdeling heeft meer van zulke werken gepubliceerd. Eén ervan heette “The Horrors of Aleppo” (vertaald: 'De Gruwelen van Aleppo'). Geschreven door eerdergenoemde Niepage. Ümit Kardaş die wilde aantonen hoe wreed de Turken wel niet waren geweest citeerde in Todayszaman uit dit werk. Heeft hij zich eigenlijk wel afgevraagd wat een Leugenfabriek zoal produceert?

Dat deze getuigenissen van Niepage verzonnen zijn blijkt ook uit het feit dat hij in een ander getuigenis claimde dat de Turken zoveel Armeense kinderen de handen hadden afgehakt dat je er een weg mee kon plaveien….

Let op:
Dit werk van Niepage (en nog vele andere Mein Kampfs) is vrij verkrijgbaar en kan bijvoorbeeld op Amazon.com gekocht worden. Turkenhaters kunnen zich in verlustigen over hoe wreed die verdomde Turken wel niet waren. Allemaal brandstof om hun haat tegen de Turken te voeden.

Nadat deze bastaard/piç uit Diyarbakir de Turken met de hierboven beschreven dubieuze methodes heeft veroordeeld tot zware criminelen en massamoordenaars, gelijk aan Nazi’s in feite, doet hij een voorstel:
De Turkse premier Erdogan zou samen met de Duitse bondskanselier Merkel spijt moeten betuigen over wat er zich in WO1 in Anatolië volgens deze genocidemaffia had afgespeeld.

Dat we met een echte piç te maken hebben blijkt ook uit het feit dat hun spijtbetuiging alleen betrekking moest hebben op het lijden en sterven van Armenen en Grieken uit die periode. Dat er destijds 2,5 miljoen Turken en andere moslims zijn gestorven, waaronder duizenden slachtoffers door toedoen van Armeense* en Griekse slagers**, is niet van belang. Het leven van Armenen of Grieken is blijkbaar meer waard.

* Zie ondermeer einde van dit artikel.
** Ümit Kardaş zou bijvoorbeeld bij de Grieken kunnen informeren wat ze met de honderden ongewapende Turkse soldaten in hun barakken hadden gedaan toen het Grieks invasieleger, onder begeleiding van Britse en Franse oorlogsschepen, in 1919 in Izmir was binnengetrokken. (de Turkse soldaten waren ongewapend vanwege het  wapenstilstandsverdrag van Mudros uit oktober 1918)

Het buiten beeld houden van Turken en andere moslimslachtoffers in deze versie van de historie heeft diezelfde racistisch mentaliteit die alleen waarde hecht aan westerse bronnen en archieven om de Turken aan Nazi’s gelijk te stellen, maar de andere kant op kijkt als diezelfde Ottomaanse bronnen en archieven het tegendeel tonen.

Massamoorden op Turken zoals deze (Vagarir, bij Erzincan, februari 1918,
toen Armeense Dashnak-bendes het gebied controleerden) dienen in deze
pro-Armeense verhalen zoveel mogelijk ongenoemd te blijven.

(deel III)