Europees kruitvat ontploft

- bijlage hoofdartikel 'De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken' -

Na de Oostenrijk-Hongaarse oorlogsverklaring aan Servië, mengden hun beschermheren zich in het conflict. 
 
Allereerst kondigde Rusland op 30 juli 1914 de mobilisatie van hun leger af. Dit was een verkapte oorlogsverklaring. (Het mobiliseren van een leger is in feite hetzelfde als ze in stelling brengen voor een aanval)

Duitsland verzocht Rusland daarop deze vijandelijkheden te stoppen. Rusland gaf hier geen gehoor aan waarna Duitsland op 1 augustus 1914 ze de oorlog verklaarde. 

Na de Russische manoeuvres was Frankrijk ook gaan mobiliseren. Zowel links als rechts van Duitsland waren dus de trekkers overgehaald en stonden de wapens op het punt om afgevuurd te worden. Duitsland vermoedde logischerwijs dat het van beide zijden aangevallen zou gaan worden*. 

* Duitsland had het juist geraden: Frankrijk en Rusland hadden in 1893 een geheim verdrag getekend waarin ze afspraken Duitsland tegelijk aan te vallen als de situatie gunstig was. Het was zover.

Om de Franse agressie tegen te gaan wilde Duitsland daarom zijn troepen door België naar de grens met Frankrijk sturen. Omdat België neutraal wilde blijven stond ze dat niet toe. Bovendien wist het dat Groot-Brittannië diens neutraliteit garandeerde. Als Duitsland België binnenging, zou Groot-Brittannië dus de oorlog aan Duitsland verklaren.

Op 3 augustus 1914 beantwoordde Duitsland de dreigende Franse mobilisaties ook met een oorlogsverklaring.

Toen Duitse troepen door België opmarcheerden richting Frankrijk en zo de Belgische neutraliteit schonden, verklaarde Groot-Brittannië op 4 augustus de oorlog aan Duitsland.

Op 4 augustus 1914 waren dus Duitsland en Oostenrijk-Hongarije in oorlog met Servië, Rusland, Frankrijk en Groot-Brittannië. Later zouden meer landen zich mengen in de strijd. 

Verraders verraden

- bijlage hoofdartikel 'De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken' -

Op dit moment staan drie voormalige Ottomaanse gebieden in brand (Irak, Syrië en Palestina). Vanwege de relatie met WO1 zal ik erop ingaan.

In het hoofdartikel schreef ik dat de Turken door niks te doen in WO1 erna sowieso met de Europese belagers te maken zouden krijgen en ze de gok namen om hun rijk te redden. Verbazingwekkend genoeg had die gok ook bijna goed uitgepakt.

Omstreeks 1918 was van de drie oorlogsfronten alleen het zuidelijke front met de Britten nog actief. Aan het westelijke front hadden ze hun vijanden verslagen (Gallipoli). Het oostelijke front was veiliggesteld na de terugtrekking van de Russen (revolutie van oktober 1917)*.

* Alhoewel de Armenen erna de macht hadden overgenomen in Oost-Anatolië en er druk doende waren om het gebied van moslims te zuiveren, vormden hun vijandelijkheden geen bedreiging voor de Ottomaanse oorlogsinspanningen.

Alleen in het zuiden voerden de Turken dus strijd met de Britten. Dat front hadden de Turken mogelijk ook gewonnen ware het niet dat de Britten de Arabieren hadden ingepalmd met (loze) beloftes.

Ottomaanse oorlogsfronten 1918.

Als schapen liepen die achter de Britse charlatan Lawrence of Arabia in ruil voor een Groot-Arabisch rijk in het Midden-Oosten. Na het winnen van de oorlog door de Britten bleek dat beloofde grote rijk van de Arabieren een fata morgana.

Niet alleen dat, ze kregen nog een verrassing van de Britten voor de kiezen.

De joden was in dat fantasie-rijk namelijk ook een eigen staat beloofd. Gevolg van dit bedrog van de Britten ondervinden de Arabieren nog altijd aan den lijve: op dit moment worden de Palestijnse Arabieren en masse afgeslacht door het Israëlische leger.

De twee kogels die leidden tot de dood van 80 miljoen mensen

Vandaag vond precies 100 jaar geleden de moordaanslag op aartshertog Frans Ferdinand plaats. Hij was de troonopvolger van het keizerrijk Oostenrijk-Hongarije. De gevolgen van deze moord waren desastreus.

De kogels die de Servische terrorist Gavrilo Princip afvuurde zouden leiden tot de allereerste mega-oorlog die de mensheid kende. Niet alleen dat, de verliezende Duitsers zouden erna uit revanche de tweede wereldwijde oorlog ontketenen.

Naar schatting leidden beide mega-oorlogen tot de dood van 80 miljoen mensen. En dat door slechts twee kogels.

Dit pistool zou leiden tot de dood van 80 miljoen mensen.

De moord op de aartshertog vond plaats in de Bosnische stad Sarajevo. Op die fatale dag was Frans Ferdinand samen met zijn vrouw Sophie Chotek op bezoek in de stad.

Geloof het of niet, dit was de tweede aanslag tijdens dat bezoek. Gavrilo Princip opereerde namelijk niet alleen. Behalve hem hadden meerdere terroristen zich langs de route opgesteld om toe te slaan. Voor hij zijn schoten loste had een andere samenzweerder zijn geluk al tevergeefs beproefd. De Serviër Nedeljko Čabrinović had een handgranaat gegooid naar de auto waarin de aartshertog en zijn vrouw zaten. Door alert optreden van hun chauffeur kwam de granaat niet in de auto terecht en ontplofte het achter ze op de straat.

Langs de route stonden welgeteld zeven terroristen op hun kans te wachten (Mehmetbasic was een Bosnische moslim, hij werd bijgehaald om de club een minder Pan-Slavische aanzien te geven).

Je zou verwachten dat de aartshertog erna het bezoek zou afgelasten, maar hij wilde zich niet laten afschrikken. De terroristen stonden juist op het punt om het maar op te geven. Ze kregen dus een herkansing. Gavrilo Princip greep die kans toen de auto in zijn buurt kwam en hij de fatale kogels kon afvuren. Zoals eerloos gebruik onder terroristen schoot hij ook Sophie Chotek dood.

Enkele ogenblikken nadat deze foto genomen werd vond de moordaanslag plaats. De auto met de aartshertog rijdt de straat in waar de schoten zouden vallen.

Oostenrijk-Hongarije stelde Servië erna een ultimatum, dat bekend staat als het Juli-ultimatum. Omdat Servië niet akkoord ging met alle punten, verklaarde Oostenrijk-Hongarije ze erna de oorlog.

Daarna brak de hel los omdat ene na ander land elkaar de oorlog verklaarde.

UPDATE
Alhoewel bloed van tientallen miljoenen aan hun handen kleven, presteren de Serviërs het om een monument voor Princip op te richten. Vergelijk de Armeense fanatici die voor hun moordenaars monumenten oprichten en ze als helden bejubelen.

Achtergrond van de aanslag

Gerelateerde artikelen:

• ‘De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken’

• ‘Het Ottomaanse Rijk in oorlog (5 november 1914)’

Achtergrond van de aanslag op aartshertog Frans Ferdinand

[Hoofdartikel over de aanslag] 

Sarajevo ligt in Bosnië-Herzegovina. Dat gebied was tot 1878 onder Ottomaans Turks bestuur geweest. Erna had het keizerrijk Oostenrijk-Hongarije de controle overgenomen. Formeel bleef het gebied van de Turken. In 1908 besloot Oostenrijk-Hongarije Bosnië-Herzegovina te annexeren. (Als compensatie kreeg het Ottomaanse Rijk wel een schadevergoeding)

De Serviërs zagen met lede ogen aan dat Oostenrijk-Hongarije het gebied annexeerde. Ze beschouwden namelijk Bosnië-Herzegovina als van hun. Ze wilden het ook hebben om een Groot-Servië te stichten. Ze richtten daartoe de terreurbeweging de Zwarte Hand op. Toen ze hoorden van het bezoek van aartshertog Frans Ferdinand aan Sarajevo grepen ze hun kans. Gavrilo Princip en de andere terroristen werden naar Sarajevo gezonden.

Voor de Serviërs had de datum van de aanslag ook een speciale betekenis. Op 28 juni 1389 hadden namelijk de Ottomaanse Turken de Serviërs en hun bondgenoten in de Slag op het Merelveld verslagen. Dat de aartshertog het lef had om op die datum de stad te bezoeken zagen de Serviërs als een belediging. Ze waren daardoor extra belust op zijn dood. 

Blauwdruk voor Sèvres

De Eerste Wereldoorlog brak uit op 28 juli 1914. Volgende maand is het dan precies 100 jaar geleden dat de wereld voor het eerst in een mega-oorlog geraakte.

Voor ons is die oorlog van belang omdat (pro-)Armeense kringen het oorlogsjaar 1915 als het genocide-jaar verkondigen.

Het uitbreken van de oorlog betekende voor het Ottomaanse Rijk dat diens vijanden afgeleid werden. Sinds 1911 voerde het oorlogen met ze om zijn grondgebied te behouden. Tevergeefs, steeds meer gebied raakte in de handen van zijn belagers.

Stap voor stap waren ze richting het kernland van de Turken genaderd.

Rusland trad daarbij het meest agressieve op. Haar recentste karwei was de door haar gedirigeerde Balkanoorlogen van 1912-1913 die leidden tot zware verliezen voor de Turken.

Toen daaruit de zwakte van het Ottomaanse Rijk bleek, rook Rusland meer bloed. Het was eeuwen op zoek geweest naar havens aan de warme zeewateren*.

Omdat de weg hiervoor door de Balkan teveel hindernissen had, richtten de Russen daarom de pijlen op het Anatolisch kernland van de Turken. Via Oost-Anatolië. Meegenomen was dat daar hun Armeense knechten in te zetten waren.

* Havens die niet om de zoveel maanden bevroren raakten en zo de marine vrije baan kreeg.

Rusland wilde dat de Turken ‘hervormingen’ ten gunste van de Armenen in Oost-Anatolië zouden doorvoeren. Ze volgden daarbij een tweesporen-beleid.

In de eerste plaats gebruikten ze voor hun machinaties een andere minderheid in die regio: de Koerden. Die werden door ze opgejut tegen het Turkse bestuur. De Koerden kregen bijvoorbeeld wapens en geld om voor onrust in het gebied te zorgen. Na plegen misdaden vluchtten die dan naar Rusland of west-Iran (destijds onder Russische invloed). Ze mochten zelfs in Russische consulaten hun toevlucht zoeken.

(Het bedrijven van dergelijke politiek om buurlanden te ondermijnen is al eeuwen een specialiteit van Rusland: op dit moment is ze er druk mee bezig in Oekraïne.)

Na zo het gebied gedestabiliseerd te hebben werd beweerd dat hervormingen nu echt noodzakelijk waren omdat de Armenen ‘onderdrukt’ werden. Hiervoor werden met name de door de Russen gecontroleerde Armeense lobbies ingezet. Die voerden in Europese hoofdsteden felle campagnes voor die ‘hervormingen’. De andere (christelijke) Europese mogendheden gaven tenslotte de Russen de vrije hand. 

De Armeen Boghos Nubar, één van de Russische huurlingen die in Europese hoofdsteden optrad.

Het Ottomaanse Rijk stond na de Balkanoorlogen er slecht voor. Om zijn belagers op afstand te houden nam het daarom op 8 februari 1914 de voorstellen aan *.

* Zie bijlage ‘Het hervormingsvoorstel van 1914‘ voor details.

De Turken verloren erna de soevereiniteit over Oost-Anatolië: controle over leger, politie en andere belangrijke organen om te besturen kwam in handen van Europeanen. Het gebied kon feitelijk als verloren beschouwd worden. Destijds wist iedereen ook dat de Turken Oost-Anatolië kwijt zouden raken.

Het was in feite uitstel van executie. Niet alleen liep men in Europa rond met plannen om het Ottomaanse Rijk te verdelen, maar verlies van de helft van Anatolië zou het rijk door midden hakken en verder verzwakt hebben*.

* Zie bijlage ‘Strategische analyse gevolgen verlies Oost-Anatolië‘.

Toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, deed zich voor de Turken de gelegenheid voor om te ontsnappen aan hun belagers. Ontsnappen aan een zekere ondergang.

(Over Sèvres:  
Het verdrag van Sèvres van 1920 diende om de Turkse natie te vernietigen. Europa leek de Duizendjarige Oorlog eindelijk's te hebben beslecht. Volgens dat verdrag mochten de Turken in Anatolië een rompstaat behouden zonder een eigen leger, geen zeggenschap over eigen financiën, enzovoorts. Omringd door erfvijanden betekende dat slechts één ding: vernietiging van de Turkse natie. Een massale guerrilla onder leiding van Mustafa Kemal Pasha, de latere Atatürk, maakte een eind aan deze Europese droom)