Duitsland, waar anti-Turkse bastaarden verblijven: Fatih Akin

Al vanaf de middeleeuwen worden de Turken door Europeanen als wrede barbaren gesleten.

In werkelijkheid waren de Turken relatief tolerant (naar de maatstaven van toen). Dat zag je aan bijvoorbeeld hoe de Turken en Europeanen met in oorlogen overwonnen volkeren omgingen.

De Spanjaarden versloegen de Azteken (1521) en de Inca’s (1532) en vernietigden hun religie, cultuur en talen*. Dit in contrast met de Ottomaanse Turken die de verslagen volkeren met rust lieten op dat vlak.

* Heden hebben ze in Latijns-Amerika nu als moedertaal Spaans en hun religie christendom (behalve Brazilië. Daar is Portugees de hoofdtaal, dat was een kolonie van Portugal).

De Armeense beschuldigingen zijn een welkome aanvulling op deze eeuwenlange anti-Turkse propaganda. Het is zelfs zo dat heden Turken zich bij dit koor hebben aangesloten. Prijzen en carrières liggen immers in het verschiet als ze de Westerse visie over 1915 aan de man brengen.

In dit gezelschap heeft zich nu de bekende Duits-Turkse regisseur Fatih Akin aangesloten.

Zijn Armeense financiers hadden bij hem aangedrongen om zo snel mogelijk met een film over de Armeense leugens te komen.

Een ellenlange film (The Cut) waarin de eerste 40 minuten de Turken conform middeleeuws Europese christenpropaganda als bloeddorstige moordenaars afschildert was het resultaat. Hij heeft met deze schnabbel zijn zakken gevuld, maar de Armenen met een kater achtergelaten. De film wordt namelijk in reviews* van alle kanten afgeschoten.

* Zie ook een analyse van de review in NRC.

Wat Fatih Akin heeft gedaan is de westers racistische oriëntatie over 1915 in deze film tot uitdrukking brengen. Ene Turk doet dat met de film, anderen met pseudo-wetenschappelijke boeken (Taner Akcam, Uğur Ümit Üngör). Het Westen beloont zulke Turken die hun racistische visie over 1915 delen. Een Turk is het zelfs gelukt om zo de Nobelprijs binnen te slepen (Orhan Pamuk).

Analyse NRC-review film Fatih Akin

(bijlage van 'Duitsland, waar anti-Turkse bastaarden verblijven: Fatih Akin')

In NRC schreef Coen van Zwol een review over de film ‘The Cut’ van Fatih Akin. Het volgende stuk waarin de Armeense beweringen aan bod komen zal ik analyseren.

(‘The Cut van taboedoorbrekende Fatih Akin is zeer nobele kitsch’)

“The Cut, in competitie bij het 71ste filmfestival van Venetië, raakt een diep Turks taboe: de genocide van 1915 waarbij ten minste een miljoen Armeniërs omkwamen, christenen die toen als een vijfde colonne werden gezien. Met dodenmarsen, concentratiekampen in de Syrische woestijn en doodseskaders had Turkije zo een dubieuze primeur voor de 20ste eeuw. De Turkse overheid ontkent dat het een systematische slachting betrof.”

Van Zwol rept over ‘een diep Turks taboe’.
Er is geen taboe in Turkije op wat de Armenen is overkomen. Boeken van auteurs die de Armeens/Westerse visie verkondigen kan men overal in Turkije kopen (zoals van Vahakn Dadrian of Taner Akcam). Herdenkingsdiensten vinden eveneens plaats op de Armeense Judasdag (24 april).

Van Zwol bedoelt met ‘taboe’ dat de Turken de vanuit de westers racistische invalshoek vastgestelde aanduiding genocide verwerpen.

Dit leeghoofd heeft het over dat er minstens 1 miljoen Armenen omgekomen zouden zijn.
Dat is een verzonnen cijfer. Voor de oorlog uitbrak gaven Ottomaanse en Westerse bronnen als aantal Ottomaanse Armenen tussen de 1,3 en 1,5 miljoen op. Een Brits diplomatieke document repte na de oorlog over bijna 1,2 miljoen nog levende Ottomaanse Armenen. Dan op minstens 1 miljoen omgekomen Armenen uitkomen is overdreven.

Hij schrijft 'Met dodenmarsen, concentratiekampen in de Syrische woestijn en doodseskaders'.
Deze beschuldigingen komen zo uit de Westers/Armeense propaganda. 'Doodseskaders' slaat op de Ottomaanse elitetroepen die zogenaamd Armenen zouden hebben zitten af te slachten terwijl het land van alle kanten werd belaagd door oorlogsvijanden. Logisch? Ja in het fantasie-universum van deze figuren.

In dat universum kom je ook zogenaamde 'concentratiekampen' tegen waar de Britten of de Franse bezettingsmachten geen één, ik herhaal: geen één bewijs voor hebben geleverd. Na oktober 1918 kwam het gebied in hun handen. Geen enkele bewijs gezien zoals foto’s en dergelijke van die ‘concentratiekampen’.

'Dodenmarsen' eveneens zo uit die fantasie-universum afkomstig.
Als het werkelijk dodenmarsen zouden zijn geweest, dan zou niemand levend aangekomen zijn. We hebben eerste hand getuigenissen van Amerikaanse diplomaten die reppen over bijna 500.000 Armenen die levend aangekomen waren in Syrië.

‘Syrische woestijn’ is ook een vaak verkondigde overdrijving uit deze propaganda.
Een bekende locatie waar vele Armenen gereloceerd werden lag in Deir ez-Zor. Zoals je in het kaartje kan zien ligt het aan de Eufraat, de grootste rivier van het gebied.

Zie ook hoe deze onnozele zijn review afsluit:

‘Wat The Cut zeker niet tot crappy kitsch maakt. Het is juist goed gemaakte en zeer nobele kitsch.’

Nobele kitch? Van Zwol, in dat film worden de Turken beschuldigd van de zwaarste misdaad die de mensheid kent met ene na andere kinderachtige leugens en bedrog. En dan zit je zo luchtig om te doen man. Schaamteloos van je.

(Het is net goed dat jouw krant binnenkort naar de verdoemenis gaat door malversaties en mismanagement. Hopelijk beland je gauw op straat.)

De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken

De aanslag op aartshertog Frans Ferdinand zou tenslotte leiden tot de Eerste Wereldoorlog.

In dit artikel zal ik ingaan op wat er zoal gebeurde na die aanslag en hoe de Ottomaanse Turken zich opstelden.

(voor ons is deze oorlog dus van belang vanwege 1915, het oorlogsjaar waarin zich een Armeense genocide zou hebben afgespeeld)

Alles aan de aanslag wees op betrokkenheid van Servië. Een oorlog was dan onvermijdelijk. Oostenrijk-Hongarije wilde daarom dit tot op de bodem onderzocht hebben. Het moest wel oppassen vanwege Rusland. Die zag zich als beschermer van Slavische volkeren zoals de Serviërs. Een oorlog met Servië zou leiden tot oorlog met Rusland. Oostenrijk-Hongarije wilde zich daarom indekken.

Spotprent uit 1914. Oostenrijk-Hongarije die Servië dreigt, Rusland (de beer) loerend in de schaduw.

Dat deed ze door zich van Duitse steun te verzekeren. Duitsland, een opkomende grootmacht, garandeerde op 5 juli 1914 Oostenrijk-Hongarije dat het op ze kon rekenen. Ook als er met Rusland een oorlog zou woeden.

Oostenrijk-Hongarije voerde erna de druk op Servië op. Maar op 21 juli 1914 werd die door Rusland gewaarschuwd om Servië met rust te laten. Rusland negerend stelde Oostenrijk-Hongarije op 23 juli Servië een ultimatum, het beruchte Juli-ultimatum*.

* Oostenrijk-Hongarije had de Servische terroristen gearresteerd en verhoord. Daarmee kon ze de gang van zaken in de aanloop naar de moordaanslag op de aartshertog reconstrueren.
Zoals dat Servië omvangrijke steun had verleend aan de terroristen. Niet alleen bleken de wapens afkomstig van het wapendepot van het Servische leger, de daders bleken ook getraind te zijn door Servische overheidsdienaren.
Oostenrijk-Hongarije eiste daarom bijvoorbeeld de ontmanteling van de terreurbeweging achter de aanslag en vervolging van de officials die ze steunden.
Geïnteresseerden kunnen hier dat ultimatum op nalezen: 'The Austro-Hungarian Ultimatum to Serbia (English translation)'

De meeste eisen wilde Servië wel inwilligen, maar ze stonden bijvoorbeeld niet toe dat Oostenrijk-Hongaarse officials zich mochten mengen in een Servisch onderzoek. Dat zag Servië namelijk als aantasting van hun soevereiniteit. Omdat ze zich van Russische steun verzekerd wist, was hun antwoord afwijzend.

Daarop verklaarde Oostenrijk-Hongarije op 28 juli 1914, precies 100 jaar geleden dus, Servië de oorlog. Vanaf dat moment kwam alles in een stroomversnelling terecht. Ene na ander Europees land verklaarde de ander de oorlog*.

* Zie bijlage 'Europees kruitvat ontploft'.

Wat dit allemaal betekende voor het Ottomaanse Rijk was duidelijk: diens vijanden werden afgeleid.

De Europese mogendheden, met uitzondering van Duitsland, waren decennialang in de weer geweest om Ottomaanse gebieden in te nemen en nu stonden ze elkaar de schedels in te slaan. Nu ze met elkaar in de clinch lagen, bood dit voor de Turken een ontsnappingsweg.

De Turken hadden achterover leunend kunnen toekijken hoe de Europese mogendheden elkaar bevochten. Maar het stond vast dat als de Entente* de oorlog zou winnen, ze hun begerige ogen weer op het Ottomaanse Rijk zouden richten.

* Bondgenootschap tussen Groot-Brittannië, Frankrijk en Rusland (afkorting van Triple Entente)

Voor de uitbraak van de oorlog liepen ze al met plannen rond om het Ottomaanse Rijk te ontmantelen. (zie ook ‘Blauwdruk voor Sèvres’)

Vernietiging van de Turken was dus aanstaande. Meedoen aan de zijde van Duitsland kon mogelijk dat lot afwenden. De Turken hadden niks te verliezen. Ze namen de gok en kozen de kant van Duitsland. (hun gok had bijna goed uitgepakt, zie 'Verraders verraden')

Ook de Ottomaanse Armenen kozen een zijde. Niet die van hun eigen land, maar diens oorlogsvijanden. 

Lees ook: 'Het Ottomaanse Rijk in oorlog (5 november 1914)'

Europees kruitvat ontploft

- bijlage hoofdartikel 'De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken' -

Na de Oostenrijk-Hongaarse oorlogsverklaring aan Servië, mengden hun beschermheren zich in het conflict. 
 
Allereerst kondigde Rusland op 30 juli 1914 de mobilisatie van hun leger af. Dit was een verkapte oorlogsverklaring. (Het mobiliseren van een leger is in feite hetzelfde als ze in stelling brengen voor een aanval)

Duitsland verzocht Rusland daarop deze vijandelijkheden te stoppen. Rusland gaf hier geen gehoor aan waarna Duitsland op 1 augustus 1914 ze de oorlog verklaarde. 

Na de Russische manoeuvres was Frankrijk ook gaan mobiliseren. Zowel links als rechts van Duitsland waren dus de trekkers overgehaald en stonden de wapens op het punt om afgevuurd te worden. Duitsland vermoedde logischerwijs dat het van beide zijden aangevallen zou gaan worden*. 

* Duitsland had het juist geraden: Frankrijk en Rusland hadden in 1893 een geheim verdrag getekend waarin ze afspraken Duitsland tegelijk aan te vallen als de situatie gunstig was. Het was zover.

Om de Franse agressie tegen te gaan wilde Duitsland daarom zijn troepen door België naar de grens met Frankrijk sturen. Omdat België neutraal wilde blijven stond ze dat niet toe. Bovendien wist het dat Groot-Brittannië diens neutraliteit garandeerde. Als Duitsland België binnenging, zou Groot-Brittannië dus de oorlog aan Duitsland verklaren.

Op 3 augustus 1914 beantwoordde Duitsland de dreigende Franse mobilisaties ook met een oorlogsverklaring.

Toen Duitse troepen door België opmarcheerden richting Frankrijk en zo de Belgische neutraliteit schonden, verklaarde Groot-Brittannië op 4 augustus de oorlog aan Duitsland.

Op 4 augustus 1914 waren dus Duitsland en Oostenrijk-Hongarije in oorlog met Servië, Rusland, Frankrijk en Groot-Brittannië. Later zouden meer landen zich mengen in de strijd. 

Verraders verraden

- bijlage hoofdartikel 'De Eerste Wereldoorlog: escaperoute Turken' -

Op dit moment staan drie voormalige Ottomaanse gebieden in brand (Irak, Syrië en Palestina). Vanwege de relatie met WO1 zal ik erop ingaan.

In het hoofdartikel schreef ik dat de Turken door niks te doen in WO1 erna sowieso met de Europese belagers te maken zouden krijgen en ze de gok namen om hun rijk te redden. Verbazingwekkend genoeg had die gok ook bijna goed uitgepakt.

Omstreeks 1918 was van de drie oorlogsfronten alleen het zuidelijke front met de Britten nog actief. Aan het westelijke front hadden ze hun vijanden verslagen (Gallipoli). Het oostelijke front was veiliggesteld na de terugtrekking van de Russen (revolutie van oktober 1917)*.

* Alhoewel de Armenen erna de macht hadden overgenomen in Oost-Anatolië en er druk doende waren om het gebied van moslims te zuiveren, vormden hun vijandelijkheden geen bedreiging voor de Ottomaanse oorlogsinspanningen.

Alleen in het zuiden voerden de Turken dus strijd met de Britten. Dat front hadden de Turken mogelijk ook gewonnen ware het niet dat de Britten de Arabieren hadden ingepalmd met (loze) beloftes.

Ottomaanse oorlogsfronten 1918.

Als schapen liepen die achter de Britse charlatan Lawrence of Arabia in ruil voor een Groot-Arabisch rijk in het Midden-Oosten. Na het winnen van de oorlog door de Britten bleek dat beloofde grote rijk van de Arabieren een fata morgana.

Niet alleen dat, ze kregen nog een verrassing van de Britten voor de kiezen.

De joden was in dat fantasie-rijk namelijk ook een eigen staat beloofd. Gevolg van dit bedrog van de Britten ondervinden de Arabieren nog altijd aan den lijve: op dit moment worden de Palestijnse Arabieren en masse afgeslacht door het Israëlische leger.