Moorden in naam van een Armeense genocide (Lyon 1980)

Enkele dagen na Athene is de Franse stad Lyon het toneel van Armeense misdaden in naam van hun genocide.

Twee Armeense terroristen van Asala willen de Turkse consul in Lyon vermoorden. Terwijl één op de uitkijk gaat staan, gaat de ander op zoek naar zijn prooi. 

Omdat de moordenaar gebrekkig Frans praat, verstaat de portier hem niet goed. Ongeduldig geworden brengt de Armeen hem daarop om. Daarna opent hij het vuur op de wachtende mensen van het toerismebureau, het zijn Fransen. Er valt nog één dode en 11 personen raken gewond. De moordenaars vluchten en ontkomen.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

 

Moorden in naam van een Armeense genocide (Athene, 1980)

1980 zou een topjaar worden voor de Armeense moordenaars die hun genocide met moord en verderf erkend wilden hebben.

Hun haat tegen Turken, gevoed door jarenlange genocide-propaganda, zou op 31 juli leiden tot een laffe misdaad. De moordenaars van de Armeense terreurorganisatie Asala brachten toen in Athene een vader en zijn dochter om. 

Het gaat om de Turkse diplomaat Galip Özmen en zijn 14-jarige dochter Neslihan. De kogels van de Armeense terroristen treffen ook haar moeder Sevil en broer Kaan, maar zij overleven de aanslag.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

 

Promoten Armeense genoncide: prijzen in de wacht slepen

Afgelopen keren zijn enkele Turken de revue gepasseerd die prijzen in de wacht sleepten met hun gekruip.

Zoals de pro-Armeense knecht Ugur Ümit Üngör. Na zijn scriptieprijs werd hem dit jaar ook een Heineken Award toegestopt. 

Een andere slaaf uit Turkije, de bastaard van Istanbul, kreeg van de nazaten van de nazi’s op de Frankfurter Buchmesse de Vredesprijs van de Duitse boekhandel. Een jaar later werd hij door het westen beloond met de Nobelprijs.

In dit rijtje van pro-Armeense hielelikkers uit Turkije heeft zich nu Elif Şafak gevoegd. Zij is een dochter van een Turkse diplomate (Şafak Atayman).

De afgelopen keren besprak ik het Armeense genocide-terrorisme waarbij Turkse diplomaten werden omgebracht. Haar moeder had dus één van hun slachtoffers kunnen zijn geweest. 

Ze had dus de gevolgen van Armeense genocide-haat aan den lijve ondervonden (haar familie zal destijds immers zonder beveiliging niet buitenshuis zijn gegaan).

Desondanks is zij, in een soort Stockholm-syndroom, de Armeense beweringen gaan omarmen. In beginjaren 2000 was ze te vinden in bolwerken van de Armeense genocide-lobby zoals op de universiteiten van Michigan (waar de ex-terrorist Akcam ook te vinden was) of die van Minnesota. 

Na haar roman ‘De bastaard van Istanbul’ (…) waarin ze een Armeense genocide verkondigde, waren de fanatieke pro-Armeense Fransen haar zeker niet vergeten. Die hebben haar begin deze maand onderscheiden met de Chevalier dans l’Ordre National des Arts et des Lettres (Ridder in de Orde van Kunst en Letteren).

(deel II)

Moorden in naam van een Armeense genocide (Rotterdam, 1982)

Alhoewel deze moordaanslag mislukte wil ik het toch vermelden omdat het in Nederland plaatsvond.

Precies 30 jaar geleden* probeerden terroristen van het Armeense Rode Leger de Turkse consul Kemalettin Demirer in Rotterdam om te brengen. De Armeense terroristen namen de auto van de Turkse diplomaat onder vuur, maar dit bleef zonder gevolgen omdat de auto gepantserd was.

Daarop volgde er een achtervolging door de beveiligingsagenten. Na twee kilometer werd de auto van de terroristen gestopt waarna ze te voet verder op de vlucht gingen. Eén van de daders werd door de politie verwond en kon worden gearresteerd. Het ging om Penyemin Evingulu, een uit Turkije afkomstige Armeen (van de stad Adiyaman, gelegen tussen Elazığ en Urfa).

In de acht jaar dat de Armenen moord en verderf zaaiden voor hun Armeense genocide, was dit de eerste keer dat er een Armeense terrorist werd gearresteerd. De gevatte terrorist kreeg zes jaar, de andere medeplichtigen lopen nog vrij rond.

* Als datum van deze aanslag zie je vaak 1 juli 1982 vermeld, maar volgens Nederlandse kranten moet het 21 juli zijn geweest. Zie bijvoorbeeld de krant De Waarheid van donderdag 22 juli 1982, te vinden in http://resources2.kb.nl/010375000/pdf/DDD_010377856.pdf. 

De foto is van slechte kwaliteit, hier is een betere versie van beschikbaar (scroll naar pagina 3): 

http://kranten.kb.nl/view/article/id/ddd%3A010377856%3Ampeg21%3Ap003%3Aa0056

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

Moorden in naam van een Armeense genocide (Parijs/D’Orly, 1983)

De Armeense terreurbeweging Asala pleegde op het Franse vliegveld D’Orly een bomaanslag waarbij ze 8 mensen ombrachten. De slachtoffers vielen toen ze aan de balie van Turkish Airlines hun tickets afhandelden.

Gewonden worden afgevoerd.

Scene van de balie van Turkish Airlines na de aanslag.

Niet alleen vielen er twee Turkse slachtoffers, maar ook vier Fransen (waarvan een kind), naast een Amerikaan en een Zweed. Om zoveel mogelijk mensen om te brengen hadden de Armeense moordenaars hun bom tussen gasflessen geplaatst.

Kort erna wordt Varoujan Garbidjian, de Asala-chef in Frankrijk die de moorden coördineerde, gearresteerd. In 1985 krijgt hij van de rechtbank levenslang, maar na 16 jaar, op de herdenkingsdag van de Armenen, laten de Fransen hem vrij. 

Hij werd naar Armenië gedeporteerd, waar hem een heldenonthaal wachtte.

(Overzicht moordpartijen Armeense genocide-terrorisme)

Houding Nederland in de Srebrenica genocide

De in het vorige artikel besproken ontwijkende houding met de zwarte bladzijdes in de vaderlandse geschiedenis zien we ook terug met de genocide van Srebrenica.

Gisteren was de herdenking van de genocide op duizenden moslims door Serviërs. (De hoofddaders van deze misdaad zoals Ratko Mladic worden momenteel door het Internationaal Strafhof in Den Haag berecht).

De Nederlandse soldaten (Dutchbatters genoemd) waren in Srebrenica gestationeerd om de moslimburgers tegen de Serviërs te beschermen. Wat zij daar tentoonspreiden was één en al lafheid: om hun huid te redden leverden ze de moslims uit aan de gretig wachtende Servische slagers.

Nederland heeft nog altijd geen verantwoording voor deze schanddaad van haar soldaten willen nemen. Integendeel, in een perverse opwelling werden de laffe militairen zelfs met medailles bedolven.

     Een grinnikende Dutchtbatter krijgt van minister Kamp van Defensie zijn medaille.

Links: Karremans, de commandant die de moslims uitleverde aan hun beulen.

Ook de Nederlands media laat zich niet onbetuigd wanneer het om Srebrenica gaat. Voorbeeld uit NOS teletekst pagina 133: 

Geen enkel woord over dat er in Srebrenica een genocide werd gepleegd.

Dit in schril contrast tot wanneer de NOS (en ook andere Nederlandse media) over de Armeense kwestie berichten, waar ze wel van een genocide spreken.

(Het Internationaal Strafhof is de enige instelling die een vonnis voor genociden kan uitspreken. De massamoord van Srebrenica heeft ze in 2007 als genocide bestempeld. Een Armeense genocide is tot op heden niet door haar bevestigd. Om begrijpelijke redenen durven Armenen niet naar dit Hof te stappen).

Hypocrisie van de Tweede Kamer

De rol van de Tweede Kamer in de Armeense kwestie is enkele keren besproken, zoals in:  

'ChristenUnie: de stalinknechten'
‘Hoogmoed en arrogantie in Nederlands parlement‘
‘Kritiekvrij maken Tweede Kamer‘


Gisteren was op het nieuws dat er foto’s waren opgedoken waarop executies van Indonesiërs door Nederlandse militairen te zien waren.

Nederland heeft in Indonesië op grote schaal oorlogsmisdaden gepleegd. Bekendste is Rawagede. Daar brachten Nederlandse soldaten in een omvangrijke massamoord 431 burgers om.

Erna heeft men geprobeerd om schoon schip te maken. In 1969 werd door een commissie de Excessennota gepubliceerd. Maar die leidde tot meer vragen waarna er door het toenmalige parlementslid den Uyl om een parlementair onderzoek werd gevraagd. Dat werd door de Tweede Kamer verworpen. 

De Tweede Kamer die destijds een vervolgonderzoek naar oorlogsmisdaden van Hollandse soldaten tegenhield, nam op 17 december 2004 de motie Rouvoet aan (met die motie "erkende" de Tweede Kamer een Armeense genocide). 
In die motie repte ze over ‘een eerlijke omgang met de eigen geschiedenis’. Ze vond namelijk dat Turkije niet eerlijk met zijn geschiedenis omging en daarom hun genocide niet erkende. 
Anders gezegd: Turkije erkent de Armeense versie van de historie niet en daarom zijn ze volgens de Hollandse politici oneerlijk met de eigen geschiedenis bezig...