Streefden de Turken een puur Turks rijk na?

In de anti-Turkse propaganda wordt vaak verkondigd dat de Turken in de Eerste Wereldoorlog een puur Turks rijk nastreefden. Hun Ottomaanse rijk zou dan moeten bestaan uit alleen Turken.

 ‘Etnische homogenisering’ komen we als term ook wel eens tegen, dan is de bedoeling dat er één volk overblijft in een land. Dat kan op verschillende manieren.
Als toegestaan wordt dat de slachtoffers blijven in betreffende gebied: bekeren of dwingen de dominante taal/cultuur te volgen. Wanneer ze niet meer in dat gebied mogen leven, dan krijgen ze te maken met verdrijving. Maar ook uitmoorden/genocide plegen kan tot dat effect leiden.

Wat de Armenen en Grieken uit die periode is overkomen proberen de verkondigers van deze theorie onder dat laatste onder te brengen. De Koerden werden volgens deze beschuldigingen ontzien omdat ze moslims waren. Zij zouden wel later geturkificeerd* worden (zie over dit laatste in de vorige weblog besproken artikel uit Todayszaman).

* Turkificeren van minderheden kan gezien worden als een vorm van homogeniseren. Dan zou je immers een minderheid 'omturnen' tot Turken.

Meteen zien we hoe gebrekkig deze theorie is. Het Ottomaanse Rijk van de Turken in 1914/1915 was omvangrijk en bestond niet alleen uit Anatolië, maar ook bijvoorbeeld uit Israel, Palestina, Libanon, Syrië, Irak, Koeweit en delen van Saudie-Arabië en Jemen.

Het Ottomaanse Rijk in 1914/15

Over de joden en miljoenen Arabieren in deze Turkse gebieden geen woord, dat zou anders deze dubieuze theorie overhoop halen…

Een ander belangrijk gegeven die deze “puur Turks rijk”-claim onderuithaalt is het feit dat er na de oorlog miljoenen van deze minderheden nog aanwezig waren.

Van de ongeveer 1,4 miljoen Ottomaanse Armenen vóór de oorlog waren er bijna 1,2 miljoen in leven (document uit de Amerikaanse archieven van 1922). Maar ook de bijna  twee miljoen*  Ottomaanse Grieken na WO1 spreken voor zich.

* 1,5 miljoen van ze dienden namelijk Anatolië te verlaten in een bevolkingsuitwisselingsverdrag die de Turken met Griekenland sloten in 1923 (een omvangrijke Turkse minderheid van 500.000 Turken diende op hun beurt Griekenland te verlaten). Tevens waren er nog 250.000 Ottomaanse Grieken die in Istanbul mochten blijven.

De Koerden krijgen volgens deze theorie ‘uitstel van executie’. Zij werden tijdelijk vrijgesteld van het Turkificatie-proces omdat ze moslims waren, en zouden later volgen. Maar hier spreken de cijfers weer het tegendeel.
In 1911 waren er in Anatolië ongeveer 1,2 miljoen* Koerden. In 1950 waren dat er 4,2 miljoen Koerden en in 2009 ongeveer 15 miljoen. Dit is dus één van de meest bizarre homogeniserings-projecten ooit ondernomen. 

* cijfer uit de befaamde Encyclopedia Britannica van 1911, deels gecorrigeerd omdat Koerden uit Irak en andere regio’s niet meetellen, we hebben het immers over Anatolië/huidig Turkije. 

Er is nog een ander belangrijk punt tegen deze “puur Turks rijk”-claim: het ontbreken van logica.
Midden in een oorlog beginnen de Turken aan totaal afleidende projecten. Aan alle zijden wordt door oorlogsvijanden, de supermachten van destijds, aan de deuren gerammeld, maar volgens de logica van deze lieden gaan de Turken opeens zich bezighouden met het stichten van een puur Turks rijk en verspillen hun kostbare middelen en energie aan zo’n onderneming.

Het enige waarmee ik deze bizarre claim kan verklaren is om de werkelijke reden voor wat de Armenen en Grieken is overkomen weg te moffelen. Namelijk de militaire reden. Dat is de meest logische verklaring voor de maatregelen die het Ottomaanse Rijk tegen deze minderheden nam.  
(Vandaar ook dat de Koerden niet te maken kregen met maatregelen zoals tegen de Armenen. Koerden lieten zich niet in met massaal verraad in oorlogstijd. Volgens de manke logica van de anti-Turkse propaganda zouden de Koerden later wel aan de beurt komen. De hierboven gegeven cijfers over de aantallen Koerden spreken dat tegen.) 

In een oorlog zal elke staat zijn inspanningen richten op het bevechten van de oorlogsvijanden en al zijn middelen daarvoor inzetten. Als er zich groepen bevinden die deze oorlogsinspanningen proberen te ontwrichten (Armenen, zie 24 april artikel) of potentie ertoe hebben (Ottomaanse Grieken aan de Egeïsche kust), dan nemen ze maatregelen*.

* Zie de reactie van de Verenigde Staten in de Tweede Wereldoorlog: Toen de Japanners de Amerikaanse vloot in Hawaï aanvielen, besloot Amerika om alle Amerikaanse Japanners, ongeacht leeftijd of geslacht, uit de westkust van de VS te reloceren naar de binnenlanden.

Er zijn varianten op deze theorie zoals dat de Turken streefden naar een islamitisch rijk waar alleen plaats zou zijn voor moslims. De christelijke minderheden moesten het daarom ontgelden. Een andere variant is het streven naar Pan-Turkisme, het willen verenigen van alle Turkse volkeren. Armenen zouden dan in de weg hebben gestaan. 
Beide theorieën hebben dezelfde gebreken als de hiervoor besproken “puur Turks rijk”-claim.

Todayszaman en de Armeense nongenocide (II)

Vorige keer bracht ik enkele artikelen uit deze krant onder de aandacht. Nu kreeg een gepensioneerde rechter de gelegenheid om de lezers te verkondigen over wat voor een ellendelingen de Turken wel niet waren. Het betreft ene Ümit Kardaş (nog een Ümietje dus).

Hier kan men diens relaas op na lezen: "German militarism’s connivance with Committee of Union and Progress”. Zijn beweringen baseert hij op een boek die de Duitser Wolfgang Gust had gepubliceerd.

Als ik afga op zijn manier van redeneren en omgaan met ‘bewijsmateriaal’, dan vrees ik dat deze leeghoofd heel veel onschuldige mensen heeft veroordeeld.

Volgens Ümit Kardaş/Gust hadden de Duitsers, die in de Eerste Wereldoorlog een bondgenoot van de Turken waren, het voortouw genomen in het belagen van christelijke minderheden zoals de Grieken en de Armenen.

Ze zouden de Turken hebben aangezet in het Turkificeren en islamiseren van deze minderheden (in artikel wordt gesproken over ‘homogenisering’, dus iedereen moest een Turk worden). Daartoe werd er - aldus Ümit Kardaş/Gust - van alles ingezet zoals het wegvoeren van deze minderheden, ze massaal om te brengen of ze dwingen moslim/Turk te worden. Doel was om zo het Ottomaans Rijk om te vormen tot een pure Turkse moslimstaat.

Dit is een verzonnen motief. Dat blijkt uit het feit dat er na WO1 nog altijd miljoenen Armenen, Grieken en Koerden in dat rijk leefden.
Bovendien: Wat zouden de Duitsers mee opgeschoten zijn om medechristenen zo te laten behandelen door de moslimTurken? Wat schieten de Duitsers op met een pure Turkse rijk?
Er zit ook totaal geen logica in dit verhaal: midden in een overlevingsoorlog beginnen de Turken aan een totaal afleidende project van minderheden willen uitroeien om een Turks rijk te vestigen…
(in de volgende weblog-artikel meer over deze bizarre claim)

Ik vermoed dat Gust deze truc van Duitsers de schuld toerekenen bedacht heeft om de Turken via een omweg te pogen overhalen om een door deze maffia bedachte schuld te erkennen. Zo van: “Het was niet echt jullie schuld, maar van de Duitsers. Dus als jullie onze leugens erkennen is er niks ergs aan de hand.”

Gust kan als de belangrijkste architect in Duitsland van de Armeense genocide-propaganda beschouwd worden. Een fanaticus van zo’n kaliber kom je niet vaak tegen. Bij deze mensen zit ergens in hun iets wat zo anti-Turks is dat ze alle normale denken laten varen. 
Hun vooringenomenheid leidt tot bizarre verhalen die van alle kanten rammelen. Behalve ontbreken logisch denken (zoals hiervoor uiteengezet met een zogenaamde 'pure Turks rijk nastreven') zien we bij deze figuren ook een gebrek aan kritisch denkvermogen.

Om zijn betoog van Turken als wrede klootzakken verder te onderbouwen voert Ümit Kardaş een Duitser als getuige op over wat er zich destijds zou hebben afgespeeld. Het betreft ene Martin Niepage, een onderwijzer die les gaf op een Duitse school in Aleppo. Zijn relaas is één en al een horrorverhaal over wat de Armenen zou zijn overkomen.

Ümit Kardaş heeft in zijn loopbaan als rechter opgetreden. Van dergelijke mensen verwacht je enig kritisch denken in het getoonde bewijsmateriaal. Dat liet hij na. De verschrikkingen die Niepage beschreef komen regelrecht uit de koker van de Britse oorlogspropaganda uit de Eerste Wereldoorlog. Daarover heb ik eerder geschreven, zie in “De basis van de Armeense genocideclaim: oorlogspropaganda“.

Daar besprak ik de Britse oorlogspropaganda afdeling die verantwoordelijk was voor veel gruwelverhalen gericht tegen de Turken. Eén van hun bekendste werk heette 'The treatment of Armenians in the Ottoman Empire 1915-1916'. 
Dat werk wordt door Westerse universiteiten als een standaardwerk gebruikt om de Turken een genocide aan te rekenen. Er staan allerlei dubieuze aantijgingen in zoals dat de Turken zoveel Armenen vermoordden dat de loop van grootste rivier van Anatolië (de Eufraat) 100 meter opschoof…Het is begrijpelijk dat er zulke krankzinnige verhalen in staan. De auteur van dat werk, Arnold Toynbee, noemde zijn afdeling namelijk “De Leugenfabriek”*.

* zie “Arnold J. Toynbee, a life”, geschreven door William Hardy McNeill, pagina 72:

(Geïnteresseerden kunnen meer over de anti-Turkse machinaties van die Britse afdeling op na lezen in de serie De Britse Leugenfabriek. )

Die Britse oorlogspropaganda afdeling heeft meer van zulke werken gepubliceerd. Eén ervan heette “The Horrors of Aleppo” (vertaald: 'De Gruwelen van Aleppo'). Geschreven door eerdergenoemde Niepage. Ümit Kardaş die wilde aantonen hoe wreed de Turken wel niet waren geweest citeerde in Todayszaman uit dit werk. Heeft hij zich eigenlijk wel afgevraagd wat een Leugenfabriek zoal produceert?

Dat deze getuigenissen van Niepage verzonnen zijn blijkt ook uit het feit dat hij in een ander getuigenis claimde dat de Turken zoveel Armeense kinderen de handen hadden afgehakt dat je er een weg mee kon plaveien….

Let op:
Dit werk van Niepage (en nog vele andere Mein Kampfs) is vrij verkrijgbaar en kan bijvoorbeeld op Amazon.com gekocht worden. Turkenhaters kunnen zich in verlustigen over hoe wreed die verdomde Turken wel niet waren. Allemaal brandstof om hun haat tegen de Turken te voeden.

Nadat deze bastaard/piç uit Diyarbakir de Turken met de hierboven beschreven dubieuze methodes heeft veroordeeld tot zware criminelen en massamoordenaars, gelijk aan Nazi’s in feite, doet hij een voorstel:
De Turkse premier Erdogan zou samen met de Duitse bondskanselier Merkel spijt moeten betuigen over wat er zich in WO1 in Anatolië volgens deze genocidemaffia had afgespeeld.

Dat we met een echte piç te maken hebben blijkt ook uit het feit dat hun spijtbetuiging alleen betrekking moest hebben op het lijden en sterven van Armenen en Grieken uit die periode. Dat er destijds 2,5 miljoen Turken en andere moslims zijn gestorven, waaronder duizenden slachtoffers door toedoen van Armeense* en Griekse slagers**, is niet van belang. Het leven van Armenen of Grieken is blijkbaar meer waard.

* Zie ondermeer einde van dit artikel.
** Ümit Kardaş zou bijvoorbeeld bij de Grieken kunnen informeren wat ze met de honderden ongewapende Turkse soldaten in hun barakken hadden gedaan toen het Grieks invasieleger, onder begeleiding van Britse en Franse oorlogsschepen, in 1919 in Izmir was binnengetrokken. (de Turkse soldaten waren ongewapend vanwege het  wapenstilstandsverdrag van Mudros uit oktober 1918)

Het buiten beeld houden van Turken en andere moslimslachtoffers in deze versie van de historie heeft diezelfde racistisch mentaliteit die alleen waarde hecht aan westerse bronnen en archieven om de Turken aan Nazi’s gelijk te stellen, maar de andere kant op kijkt als diezelfde Ottomaanse bronnen en archieven het tegendeel tonen.

Massamoorden op Turken zoals deze (Vagarir, bij Erzincan, februari 1918,
toen Armeense Dashnak-bendes het gebied controleerden) dienen in deze
pro-Armeense verhalen zoveel mogelijk ongenoemd te blijven.

(deel III)

Ugur Ümit Üngör, de pro-Armeen

Deze uit Turkije afkomstige persoon is eerder zijdelings in deze weblog besproken (Zoals in 'Hoe de Armeense "genocide" verkondigen?'). Hij heeft nauwe banden met de voormalige Turkse ‘RAF’*-terrorist Taner Akçam.

* Akçam was lid van de extreem-linkse terreurbeweging Dev-Yol. Die probeerde net als hun broeders in Duitsland, de Rote Armee Fraktion (RAF), de staat te ontwrichten met terreur. Toen hij na zijn veroordeling ontsnapte uit de gevangenis, zocht hij zijn toevlucht in diezelfde Duitsland. Reken maar erop dat zijn geestverwanten van de RAF hem met open armen zullen hebben ontvangen.

Ze werken innig samen met publicaties waarin ze de Turken en hun historie door het slijk halen met leugens en bedrog (in hun werken bedanken ze de ander voor verleende hulp, vertaalwerk en dergelijke).

Üngör was op de Universiteit van Amsterdam ook een pupil geweest van Ton Zwaan, de terroristenverheerlijker. Daar deze twee figuren de Armeense leugens fanatiek aan de man brengen, zal Üngör ongetwijfeld bekend zijn met hoe je dat het beste kan doen. 

Dat Üngör niet vies is van samenwerking met lieden die terreur-georienteerd zijn zien we ook aan de bijdrages die hij levert in de Armeense tijdschrift '"Armenian Weekly". Een screenshot uit dat blad:

 

Een bijdrage van hem is te lezen in de Armenian Weekly van april 2011. Zijn artikel had als titel “Confiscation & Colonization: The Young Turk Seizure of Armenian Property” (vertaald: “Beslagname en kolonisatie*: De bemachtiging van Armeens bezit door de Jong-Turken”). Het voert te ver om er nu op in te gaan**, mijn bedoeling is om meer over dit blad te bespreken.

* Met de term ‘kolonisatie’ doelt deze Armenenvriend op het Turkse bewind over Oost-Anatolië. Die term wordt veelvuldig gebruikt in PKK-kringen.
** Voor wie zijn artikel op wil nalezen, je kan het vinden op pagina 6 in
http://armenians-1915.blogspot.com/2011/05/3262-armenian-weekly-april-2011.html (Let op: die site is niet van Armenian Weekly. Het is een site die de Armeense leugens aan de kaak stelt. Ze hebben dat artikel van Üngör in Armenian Weekly online geplaatst)

Het blad Armenian Weekly wordt uitgebracht door de Armeense beweging genaamd ARF. Zie rode pijl in onderstaande screenshot van hun site (http://www.arfd.info/arf-dashnaktsutyun-media/):

ARF staat voor “Armenian Revolutionary Federation”. Dashnak is hun andere benaming (afgekorte vorm van Dashnaktsutyun, zie bovendeel screenshot).

Deze Dashnak was één van de belangrijkste Armeense terreurgroepering die verantwoordelijk waren voor het bloedvergieten in de 1890's (zie ook
De 'Hamidiye massacres'). Via intimidatie en moord verkregen ze later de alleenheerschappij over het reilen en zeilen van de Armeense gemeenschap in het Ottomaanse rijk.
In de Eerste Wereldoorlog waren zij de organisatoren van de opstanden en rebellie achter de oorlogsfronten in Anatolië (wat leidde tot de relocatiemaatregelen van het Ottomaanse Rijk). Feitelijk kunnen we deze Armeense beweging zien als de hoofdoorzaak van de ellende die de Armenen is overkomen.

Nog steeds is deze Dasnak actief met hun anti-Turkse campagnes onder de Armenen en westerlingen. Via hun spreekbuizen zoals de Armenian Weekly wordt die campagne gevoerd. Turkenhaters zoals Ugur Ümit Üngör* zijn er dan als de kippen bij om hun in gif gedrenkte pennen ter beschikking te stellen.

* We hebben directe getuigenissen van zijn haat tegen de Turken. Zie aan het begin vermelde weblog-artikel ”Hoe de Armeense "genocide" verkondigen?“, in de daar vermelde tweede videoclip (de methodologie in de Armeense 'genocide' -deel 2) op 1:41-2:19, screenshots ter indicatie:

Net als de ex-terrorist Akçam poogt deze figuur met de Armeense nongenocide zijn haat tegen de Turken te ventileren.  De boeken en artikelen van hem blinken uit in ene na andere anti-Turkse mentaliteit. Turken niet bevechten met wapens, maar met zijn in haat gedrenkte pen.

Behalve haat tegen Turken is er ook vrees voor ze. Zie hoe zenuwachtig hij wordt als ze langs het hoofdkwartier van de Turkse geheime dienst MIT rijden (dit gedrag van vrezen zie je alleen bij iemand die in zijn omgeving bepaalde verhalen over de MIT heeft gehoord):
 

Ugur Ümit Üngör, de pro-Armeen

Deze uit Turkije afkomstige persoon is eerder zijdelings in deze weblog besproken (Zoals in 'Hoe de Armeense "genocide" verkondigen?'). Hij heeft nauwe banden met de voormalige Turkse ‘RAF’*-terrorist Taner Akçam.

* Akçam was lid van de extreem-linkse terreurbeweging Dev-Yol. Die probeerde net als hun broeders in Duitsland, de Rote Armee Fraktion (RAF), de staat te ontwrichten met terreur. Toen hij na zijn veroordeling ontsnapte uit de gevangenis, zocht hij zijn toevlucht in diezelfde Duitsland. Reken maar erop dat zijn geestverwanten van de RAF hem met open armen zullen hebben ontvangen.

Ze werken innig samen met publicaties waarin ze de Turken en hun historie door het slijk halen met leugens en bedrog (in hun werken bedanken ze de ander voor verleende hulp, vertaalwerk en dergelijke).

Üngör was op de Universiteit van Amsterdam ook een pupil geweest van Ton Zwaan, de terroristenverheerlijker. Daar deze twee figuren de Armeense leugens fanatiek aan de man brengen, zal Üngör ongetwijfeld bekend zijn met hoe je dat het beste kan doen. 

Dat Üngör niet vies is van samenwerking met lieden die terreur-georienteerd zijn zien we ook aan de bijdrages die hij levert in de Armeense tijdschrift '"Armenian Weekly". Een screenshot uit dat blad:

 

Een bijdrage van hem is te lezen in de Armenian Weekly van april 2011. Zijn artikel had als titel “Confiscation & Colonization: The Young Turk Seizure of Armenian Property” (vertaald: “Beslagname en kolonisatie*: De bemachtiging van Armeens bezit door de Jong-Turken”). Het voert te ver om er nu op in te gaan**, mijn bedoeling is om meer over dit blad te bespreken.

* Met de term ‘kolonisatie’ doelt deze Armenenvriend op het Turkse bewind over Oost-Anatolië. Die term wordt veelvuldig gebruikt in PKK-kringen.
** Voor wie zijn artikel op wil nalezen, je kan het vinden op pagina 6 in
http://armenians-1915.blogspot.com/2011/05/3262-armenian-weekly-april-2011.html (Let op: die site is niet van Armenian Weekly. Het is een site die de Armeense leugens aan de kaak stelt. Ze hebben dat artikel van Üngör in Armenian Weekly online geplaatst)

Het blad Armenian Weekly wordt uitgebracht door de Armeense beweging genaamd ARF. Zie rode pijl in onderstaande screenshot van hun site (http://www.arfd.info/arf-dashnaktsutyun-media/):

ARF staat voor “Armenian Revolutionary Federation”. Dashnak is hun andere benaming (afgekorte vorm van Dashnaktsutyun, zie bovendeel screenshot).

Deze Dashnak was één van de belangrijkste Armeense terreurgroepering die verantwoordelijk waren voor het bloedvergieten in de 1890's (zie ook
De 'Hamidiye massacres'). Via intimidatie en moord verkregen ze later de alleenheerschappij over het reilen en zeilen van de Armeense gemeenschap in het Ottomaanse rijk.
In de Eerste Wereldoorlog waren zij de organisatoren van de opstanden en rebellie achter de oorlogsfronten in Anatolië (wat leidde tot de relocatiemaatregelen van het Ottomaanse Rijk). Feitelijk kunnen we deze Armeense beweging zien als de hoofdoorzaak van de ellende die de Armenen is overkomen.

Nog steeds is deze Dasnak actief met hun anti-Turkse campagnes onder de Armenen en westerlingen. Via hun spreekbuizen zoals de Armenian Weekly wordt die campagne gevoerd. Turkenhaters zoals Ugur Ümit Üngör* zijn er dan als de kippen bij om hun in gif gedrenkte pennen ter beschikking te stellen.

* We hebben directe getuigenissen van zijn haat tegen de Turken. Zie aan het begin vermelde weblog-artikel ”Hoe de Armeense "genocide" verkondigen?“, in de daar vermelde tweede videoclip (de methodologie in de Armeense 'genocide' -deel 2) op 1:41-2:19, screenshots ter indicatie:

Net als de ex-terrorist Akçam poogt deze figuur met de Armeense nongenocide zijn haat tegen de Turken te ventileren.  De boeken en artikelen van hem blinken uit in ene na andere anti-Turkse mentaliteit. Turken niet bevechten met wapens, maar met zijn in haat gedrenkte pen.

Behalve haat tegen Turken is er ook vrees voor ze. Zie hoe zenuwachtig hij wordt als ze langs het hoofdkwartier van de Turkse geheime dienst MIT rijden (dit gedrag van vrezen zie je alleen bij iemand die in zijn omgeving bepaalde verhalen over de MIT heeft gehoord):
 

De Kruistochten en Armeens verraad

(vanwege Armeense verraad in WO1, zie weblog van 24 april, wil ik dat element in dit artikel belichten)

Door de historie heen kwamen bondgenoten van Armenen vaak voor verrassingen te staan door verraad van Armeense zijde. Zoals bijvoorbeeld onder de Romeinen. De Armeense koning Artavasdes II die in 36 voor de jaartelling zijn Romeinse bondgenoot Marcus Antonius verraadde tegen de Parthen wat leidde tot een bloedbad onder de Romeinse legers*.

*Opvallende is dat deze informatie op Wikipedia is weggemoffeld. Je kan er het volgende lezen: “Geconfronteerd met de Romeinse overmacht sloot Artavasdes zich bij Marcus Antonius aan, maar de beoogde invasie van Parthië mislukte.”. De Armenen en hun groupies hebben een dagtaak aan het wegpoetsen van zulke kwalijke feiten over Armenen.

In de eeuwen erna deden ondermeer de Arabieren ervaring met deze dubieuze handelswijze van de Armenen.

Ook de Turken zijn bekend met Armeens verraad. In de Eerste Wereldoorlog hadden ze dat aan de lopende band aan den lijve ondervonden. Een berucht voorbeeld betreft het Armeense parlementslid Pastermadjian van het Ottomaanse Rijk. Deze had een Ottomaans Armeense regiment onder zijn leiding en liep met zijn troepen over naar de Russische oorlogsvijand.

Maar al ver voor de Eerste Wereldoorlog hadden de Turken kennisgemaakt met Armeense trouweloosheid in oorlogstijd.

In oktober 1097 belegerde een kruisvaardersleger Antiochië (de huidige Turkse stad Antakya). Het viel toen onder Turks bestuur en werd verdedigd door een garnizoen van vijfduizend man. Omdat de stad zwaar versterkt was, lukte het de kruisvaarders niet om Antiochië in te nemen. Het duurde acht maanden van hongerlijden en ziektes voor ze erin slaagden om de stad te overmeesteren.

Dat deden ze door een Armeense commandant van één van de vestigingstorens om te kopen (Ondanks religieuze verschillen accepteerden de Turken dus al in hun prille contacten met de Armenen deze in hun legers).

De Armeen met de naam Firouz gaf de kruisvaarders toegang tot de stad en het garnizoen werd overrompeld en de stad ingenomen. Erna volgde de gebruikelijke massamoorden door de kruisvaarders op de moslimburgers*.

 *Enkele maanden ervoor hadden de kruisvaarders daar ervaring mee opgedaan toen ze Nicea (het huidige Iznik), die ook onder Turks bestuur viel, hadden veroverd. Deze ervaringen in het uitmoorden van burgers in veroverde steden kwamen van pas toen ze in 1099 Jeruzalem innamen.
(Dit kruisvaardersleger was vanaf het begin in feite een ordinaire slagersclub. Toen ze in 1096 de tocht ondernamen vanuit West-Europa, joegen ze eerst duizenden joden door de kling)

de moordpartijen op de moslims van Antiochië (juni 1098)

Om de kruisvaarders tegen te houden rukte een Turks ontzettingsleger op naar de belaagde stad, maar ze kwamen net te laat aan. Hierna werden de kruisvaarders zelf belegerd. Omdat de kruisvaarders na enkele weken zonder voedsel kwamen te zitten, deden ze een uitbraakpoging. Ze vochten zich door de Turkse belegering heen en wonnen de strijd. Erna lag de weg naar de heilige stad Jeruzalem open die ze in 1099 veroverden. Christelijk Europa kreeg hierdoor een boost en organiseerde erna nog vele Kruistochten.

De kruistochten zouden een totaal andere afloop hebben gehad als er van Armeens kant loyaliteit was getoond. Indien de Armeense commandant de stad niet aan de kruisvaarders had overgedragen, dan zou waarschijnlijk het verzwakte kruisvaardersleger door het Turks leger in de pan zijn gehakt. Hierna zouden we nooit meer van de kruistochten hebben gehoord omdat de eerste ervan in Antiochië in een fiasco was geëindigd.

Ondanks die ervaring uit 1098 zouden de Turken later de Armenen hoog aanslaan en ze in de eeuwen erna “het betrouwbare volk” noemen. Ze zouden zich gruwelijk vergissen.

Todayszaman en de Armeense nongenocide

Er is een Turkse onlinekrant genaamd Todayszaman. In de Engelstalige versie kon je op woensdag 25 april op zijn minst drie artikelen lezen waarin de Armeense standpunten aan de man werden gebracht.

Hieronder een korte schets van deze artikelen. 

”After denial” van de columnist Cengiz Aktar (http://www.todayszaman.com/columnist-278588-after-denial.html)
Hij beweert dat in Turkije racisme volop aanwezig is, terwijl Turken dat juist zouden weerspreken. Deze claim onderbouwt hij met krantenartikelen waarin voetbalsupporters concurrerende supporters en spelers racistisch bejegenden. Dat de Turken tegenspreken dat er racisme heerst koppelt hij weer aan dat ze de Armeense verhalen zouden ontkennen. En dat ontkennen slecht is, dat ze juist zulke dingen moesten toegeven. Volgens deze Aktar zouden de Turken zich dus moeten overgeven aan de Armeense lasteraars en geen verzet meer bieden.

Ik heb één woord voor deze kerel:
Een slapjanus die bij het geringste op zijn rug ligt en zich overgeeft aan zijn belagers. Ik vraag me af welke weekdier hem heeft opgevoed.
Hij lijkt geen kennis te hebben van de Turkse mentaliteit. Ze vechten tot het eind en gaan de strijd niet uit de weg. De afgelopen jaren hebben ze op elke hoek van de wereld de Armenen en hun volgelingen bevochten en klappen uitgedeeld. Hier is een laatste voorbeeld van het falen van de Armeense genocidemaffia.

UPDATE:
Deze Aktar is diezelfde die in 2008 de 'Het spijt ons'-campagne voerde om de Armenen excuses aan te bieden voor hun leed uit de Eerste Wereldoorlog. Zoals zulke schoften gewoon is, geen één woord over het lijden en sterven van de bijna 2,5 miljoen Turken en andere moslims tussen 1914-1922. Een aanzienlijk deel van hen vonden de dood door toedoen van Armeense milities en bendes.


“Genocide, women and pain” van Alin Ozinian. (http://www.todayszaman.com/news-278607-genocide-women-and-pain-by-alin-ozinian*.html)

De Armeense Ozinian mocht de lezers vertellen over wat de arme Armeense vrouwen en meisjes zoal was overkomen. Dat de Turken ze beroofden van hun familie om als echtgenote te dienen of opnamen in hun gezin om ze van ellende te behoeden. En dat ze hun Armeense identiteit moesten wijzigen ten gunste van de Turkse.

De sentimentele toer dus. Zo wil ze inspelen op het gevoel. Bekende methode onder Armenen om hun verhaal te verkondigen. Maar wat ze vertelt over deze arme Armeense vrouwen en meisjes haalt in feite de genocideclaim onderuit.

Turken worden door deze genocidemaffia vaak gelijk gesteld aan de nazi’s. Onder nazi’s was omgang met joodse vrouwen taboe. Het werd gezien als “Rassenschande”, een schande voor de Germaanse ras. Zo zou de zuiverheid van deze nobele ras namelijk in gevaar komen.
Wat doen de Turken daarentegen in deze Armeense verhalen? Die storten zich massaal op de Armeense vrouwen en maken ze tot echtgenotes.

Turken hebben dan hun genocide totaal verprutst. Bij genociden is er haat en afkeer tegen de slachtoffers. Het laatste wat een genocidedader doet is de "minderwaardigen" in zijn groep opnemen.

“1915 is a bit like this as well” van Markar Esayan. (www.todayszaman.com/columnist-278585-1915-is-a-bit-like--this-as- well.html)
Dit is een artikel van de Armeen Markar Esayan. Net als zijn mede-Armeen Ozinian gaat hij op de sentimentele toer, om sympathie te kweken. Hij vertelt dat zijn grootvader en sommige van zijn familie niet weggevoerd werden vanwege hun werk (ze waren blijkbaar nodig door de Turken). 

Dit deel van hun verhalen is ook opvallend: dat Armenen niet altijd werden weggevoerd.

Als het ging om een klein deel van de Armeense bevolking, dan hadden ze een punt. Maar het bizarre is dat de Turken in westelijk Anatolië honderdduizenden Armenen niet reloceerden. De meeste Armenen die werden gereloceerd kwamen uit Oostelijk Anatolië. (waar de Armeense guerrilla met vijandelijke activiteiten de Ottomaanse oorlogsinspanningen probeerde te ontwrichten om de weg te plaveien voor het oprukkende Russische invasieleger)

Het niet wegvoeren van honderdduizenden Armenen, terwijl ze binnen handbereik lagen, is vergelijkbaar met Hitler die honderdduizenden joden uit Hamburg, Berlijn en Neurenberg met rust liet en niet liet deporteren naar Auschwitz.

Tot zover de analyse van artikelen uit Todayszaman.

Het opvallende aan deze artikelen is ook dit:
In de Armeense propaganda wordt verkondigd dat je in Turkije niet mag erkennen dat er een genocide was gepleegd. En dat je anders de bak in draait.

Maar wat blijkt dus? Kranten blijken volop deze Armeense aantijgingen te publiceren want behalve Todayszaman laat bijvoorbeeld de Turkse krant “Radical” zich in met deze praktijken. Columnisten en anderen krijgen vrije ruimte voor hun, zoals hierboven bleek, leugenachtige verhalen. Bovendien worden commentaren van Armenen en hun supporters zonder tegenwerking geplaatst.

De genoemde krant zou een onderdeel zijn van de Gülenbeweging. Deze beweging (met islamitische kern) predikt samenwerking, vrede en dergelijke. Misschien dat ze eronder ook verstaan dat je de Armeense leugens maar moet accepteren om goodwill bij westerlingen te krijgen voor je denkbeelden.

De afgelopen jaren hebben de Turken de Armenen en hun aanhangers op alle fronten bevochten. Het lijkt erop dat het besef onder de Armenen groeit dat ze aan het verliezen zijn. Ook hun supporters worden zich meer en meer bewust dat ze met oplichters te maken hebben.

Nu het moment suprême nadert (2015) moeten de Turken ze geen enkel hoop geven en deze gigantische Armeense leugen met wortel en tak uitroken. De genadeklap uitdelen.
Dat betekent dat ze, nu ze in het buitenland continue verslagen worden, ze in Turkije zelf geen enkele houvast geboden mag worden.

Artikelen zoals in Todayszaman geeft deze charlatans hoop. Die hoop moet je ze niet geven.

(deel II)